Jak nie zwalczać konkurencji

Konkurencja — rzecz wredna. Może działać w tej samej branży i w podobnym rejonie, nawet nazywać się tak samo. By jednak żądać wykreślenia marki rywala z rejestrów, trzeba mocnych argumentów.

— Ciśnie się na usta Dickensowska „Opowieść o dwóch miastach”. Były sobie dwa miasta, były sobie dwie firmy... — tak sprawę Farbudu zaczął Zbigniew Rudnicki, sędzia warszawskiego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Spółka Farbud produkuje materiały budowlane w Białymstoku. Drugi Farbud robi to samo, tyle że w Świdniku, a swoją nazwę zastrzegł jako znak towarowy. Farbud białostocki wybrał wojnę zamiast ugody. Zażądał od Urzędu Patentowego (UP) unieważnienia marki świdniczan, a gdy UP odmówił, odwołał się do sądu.

— Farbudów w Polsce jest ponad dwadzieścia. Z wszystkimi udało się dogadać, tylko Białystok pobiegł do UP — wytyka pełnomocnik firmy ze Świdnika.

Wniosek o unieważnienie cudzej marki może złożyć każdy. Żeby jednak działanie takie miało sens, nie wystarczy nazywać się podobnie. Wypada choćby udowodnić, że „szyld” cieszy się renomą wykorzystaną w złej wierze przez konkurenta. Białostocki Farbud o tym zapomniał. Nie udowodnił przed Urzędem Patentowym, że jego sława wykracza poza północne Podlasie. Przed sądem było już na to za późno.

Sąd administracyjny to szczególny sąd: nie bada dowodów, ocenia tylko, czy decyzja — w tym przypadku UP — była zgodna z prawem.

— Była poprawna. Wyciąganie przed tym sądem, jak królika z kapelusza, dowodów, które są w dodatku nieprzekonujące, kompletnie mija się z celem — kąśliwie podsumował sędzia Rudnicki, oddalając skargę białostoczan. W efekcie: zapłacą koszty sądowe i — być może — będą musieli zmienić nazwę.