Ostatnio odczułem potraktowanie mnie właśnie niczym konserwy przez PKO Bank Polski. Jestem jego klientem od zamierzchłych czasów, gdy występował jeszcze pod nazwą Powszechna Kasa Oszczędności, dzisiaj zwiniętą w skrótowiec. Od kilku lat i zwyczajni znajomi, i fachowcy od bankowości pukali się palcem w czoło i dziwili: "To ty się jeszcze trzymasz tego beznadziejnego molocha?" Robiłem to nie tylko z sentymentu, lecz także z powodów praktycznych — ze względu na liczbę placówek i dostępność na obszarze całego kraju. Chociaż coraz częściej trafiał mnie szlag, gdy za wykonywaną przez mnie pracę przy każdej operacji internetowej musiałem płacić PKO BP haracz — niby niewielki, ale jednak.

Dlatego z naturalnym zainteresowaniem odniosłem się do najnowszej kampanii banku, który krzykiem wynajętego za miliony Szymona Majewskiego oznajmił mi przejście wreszcie na opłaty zerowe. Było dla mnie oczywistością, że klient z moim stażem objęty zostaje gratisową formułą od ręki, po wydaniu jednozdaniowej dyspozycji. Nic z tych rzeczy, za zejście do zera zażądali jeszcze pięciu dych! Zbulwersowany tą pazernością i nielojalnością postanowiłem nie zapłacić. Wymagało to jednak zakończenia poprzedniego rachunku i założenia nowego, anulowania karty płatniczej i czekania na nową, a później na PIN etc. Reasumując — jako klient wierny PKO BP od ponad ćwierć wieku zostałem wyrzucony na śmietnik, a zarazem nabiłem statystykę kampanii reklamowej jako nowo pozyskany. Była to procedura naprawdę poniżająca.