się do wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:
• produkt lub technologia wytwarzania są ściśle ustalone, a dotyczące ich koszty prac rozwojowych
wiarygodnie określone,
• techniczna przydatność produktu lub technologii została stwierdzona i odpowiednio udokumentowana i
na tej podstawie Spółka podjęła decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu technologii,
• koszty prac rozwojowych zostaną pokryte, według przewidywań, przychodami ze sprzedaży tych
produktów lub zastosowania technologii.
Koszty zakończonych prac rozwojowych podlegają amortyzacji metodą liniową przez okres ekonomicznej
użyteczności rezultatów prac rozwojowych lub w przypadku projektów, dla których możliwe jest określenie
wiarygodnych szacunków dotyczących ilości lub wartości sprzedaży, Spółka amortyzuje wartość tych
projektów metodą naturalną, w stosunku do planowanego wolumenu sprzedaży. Jeżeli w wyjątkowych
przypadkach nie można wiarygodnie oszacować okresu ekonomicznej użyteczności rezultatów
zakończonych prac rozwojowych, to okres dokonywania odpisów nie może przekraczać 5 lat.
Amortyzacji zakończonych prac rozwojowych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po
miesiącu, w którym nastąpiło przyjęcie ich do użytkowania. Do kosztów zakończonych prac rozwojowych
stosuje się odpowiednio określone powyżej zasady dokonywania odpisów aktualizujących z tytułu trwałej
utraty wartości.
II. Do rzeczowych aktywów trwałych stosuję się następujące rozwiązania:
Rzeczowe aktywa trwałe są ujmowane według cen nabycia lub kosztów wytworzenia poniesionych na ich
wytworzenie, rozbudowę bądź modernizację pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne, a także
odpisy z tytułu utraty ich wartości.
Cena nabycia obejmuje kwotę wydatków poniesionych z tytułu nabycia, rozbudowy i/lub modernizacji oraz
koszty finansowania zewnętrznego do momentu oddania aktywa do używania.
Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych dokonuje się drogą systematycznego, plano-wanego
rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Okres amorty¬zacji podlega okresowej
weryfikacji. Z przeprowadzonej weryfikacji sporządza się protokół, który zatwierdza kierownik jednostki.
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten
środek wprowadzono do ewidencji.
Uznając za ekonomicznie uzasadnione, stawki amortyzacyjne mogą być podwyższane lub obniżane. W tym
celu kierownik jednostki podejmuje stosowną decyzję w formie zarządzenia stanowiącego uzupełnienie do
zarządzenia wprowadzającego zasady rachunkowości.
Podstawowe stawki amortyzacyjne wynoszą:
- grunty – grunty nie podlegają amortyzacji,
- prawo wieczystego użytkowania gruntów – 99 lat,
- budynki - 40 lat,
- maszyny i urządzenia - 10 lat,
- środki transportu - 5 lat,
- pozostałe rzeczowe aktywa trwałe - 6 lat.
Stawki, okres i metody amortyzacji ustala się na dzień przyjęcia środka trwałego do ewidencji.
Składniki majątku o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok i wartości początkowej równej
lub niższej niż 10000,00. zł są zaliczane bezpośrednio do kosztów zużycia materiałów.
Nakłady w obcych środkach trwałych, polegające na adaptacji, modernizacji lub rozbudowie
wynajmowanych pomieszczeń są ujmowane w poz. A.II.1b budynki, lokale, prawa do lokali. Okres
amortyzacji i roczna stawka amortyzacyjna ustalane są na podstawie przewidywanego okresu najmu.
Wydatki poniesione na remonty, które powodują ulepszenie lub przedłużenie użytkowania środka trwałego
podlegają kapitalizacji. W przeciwnym razie są ujmowane jako koszty w momencie poniesienia.
Do środków trwałych używanych stosuje się indywidualne stawki amortyzacji. Przy ustalaniu okresu
amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej uwzględnia się okres ekonomicznej użyteczności środka
trwałego.
Wydatki ponoszone na wytworzenie rzeczowych aktywów trwałych do momentu przyjęcia do użytkowania
prezentowane są jako środki trwałe w budowie.
Obiekty użytkowane na podstawie leasingu i umów o podobnym charakterze stosuje się rozwiązania