Zarządy spółek giełdowych zarabiają miliony - prasa

Polska Agencja Prasowa SA

29-12-2005, 07:50

Zarobek członka zarządu spółki giełdowej wynosił w tym roku średnio prawie 57 tys. zł miesięcznie. To 23 razy więcej niż przeciętna płaca w gospodarce - obliczyła "Rzeczpospolita".

Z przebadanych przez gazetę raportów giełdowych firm wynika, że na wynagrodzenie dla zarządów przeznacza się ok. 3,5 proc. zysków wypracowanych przez spółki. Ale są i tacy rekordziści jak Computerland czy Rafako. W pierwszej z tych firm łączne wynagrodzenie kilkuosobowego zarządu stanowiło aż 53 proc. zysku wypracowanego w I półroczu br. W drugiej - wyniosło 44,5 proc.

Najlepiej opłacanymi fachowcami na polskim rynku są bankowcy. Na przykład członkowie zarządu Banku Millennium w pierwszym półroczu zainkasowali łącznie 13,6 mln zł. Niewiele mniej trafiło do portfeli zarządów Pekao i BZ WBK. Miesięczna płaca członka zarządu np. w BPH przekracza 400 tys. zł, a w PKN Orlen wynosi ponad 300 tys. zł.

Ale wynagrodzenia zasadnicze łącznie z nagrodami, to tylko jeden z elementów płac członków zarządu. O wiele więcej mogą być warte wszelkiego rodzaju premie w postaci programów motywacyjnych, podkreśla "Rzeczpospolita", która - przy okazji - zwraca uwagę, że najbardziej wzrosły płace zarządów w spółkach, które znacznie pogorszyły wyniki. Zarobki szefostwa Nowej Gali czy Polmosu Lublin wzrosły odpowiednio o 450 i 100 proc., podczas gdy po pierwszym półroczu wcześniej wypracowany zysk w tych spółkach zmienił się w straty.

Podpis: Polska Agencja Prasowa SA

Co dalej? Pomidor

Stoimy na porośniętym suchymi krzakami wzgórzu. Błoto mlaska pod nogami, zimny wiatr szumi w uszach, oczy razi blask bijący z miejsca, w którym 10 tysięcy lamp karmi kilkaset tysięcy pomidorów w szklanych domach. — Za plecami są Czechy, przed nami Niemcy — wyjaśnia Rafał Zarzecki. Jak to leciało w dawnych piosenkach przemytników? „Na granicy deszcz obmyje,/A słonko wysuszy,/Las od kuli skryje,/ Kroki wiatr zagłuszy”. Niemal sto lat później w okolicach Zgorzelca i Bogatyni liryka wraca w wersji na opak. Granica — zachodnia i południowa — jest i jej nie ma zarazem, deszczówka uderza w szklane dachy szklarni, w której zimą słońca jest za mało. I biją po oczach nagłówki w polskich i czeskich mediach. Rafał Zarzecki, chcąc, nie chcąc, znalazł się w epicentrum zamieszania. To on przez ostanie cztery lata jako współwłaściciel i szef warzywno-owocowej odnogi spółek z grupy Citronex z mozołem budował to, co zapowiedział — firmy liderów w segmentach spożywczych wartych w sumie kilka miliardów złotych. Nadzoruje największego producenta pomidorów w Polsce, a także potentata na rynku bananów. Zarabiałby spokojnie kokosy,...

Krem do zjedzenia

Joanna Hołuj z Krakowa przez dwadzieścia lat pracowała jako grafik komputerowy. — W zasadzie niczego mi nie brakowało. Zarabiałam dobre pieniądze, miałam dużo wolnego czasu i swobody. Ale pracowałam w domu i tęskniłam za kontaktem z ludźmi — wspomina. Postanowiła to zmienić i szukała pomysłu na siebie. Cztery lata temu nauczyła się robić mydło. — To była miłość od pierwszego wejrzenia. Zafascynowało mnie, że mogę zmieszać trochę oleju, wody, dodać sodę i powstaje coś, co się pieni i myje. A może też pięknie wyglądać i pachnieć. Zaczęłam szukać w internecie i książkach informacji o wyrobie kosmetyków, eksperymentować. Po jakimś czasie podjęłam decyzję, że zrobię z tego biznes — opowiada właścicielka Iossi. Olej, cukier, sól… Wyłożona białymi kafelkami pracowania w pomieszczeniach po sklepie spożywczym wygląda jak sterylna kuchnia. Są tam blaty, miksery, stalowe garnki, lodówka… Na półkach czarne butle z olejami. W lodówce olejki eteryczne. — Zawsze lubiłam jeść i gotować — mówi Joanna Hołuj. Robienie kosmetyków naturalnych przypomina pracę w kuchni: mieszamy, podgrzewamy, chłodzimy, pakujemy...

Młokos z wizją 3.0

Na niemal wszystkich zdjęciach André Gerstner pozuje w dość oczywistej scenografii — przy biurku lub przy maszynach szwalniczych. Biała koszula, granatowa marynarka, uśmiech. Szybkie cyk, cyk lustrzanką i po zabawie. Szef, a zarazem największy akcjonariusz Groclinu (ponad 52 proc. akcji) przez „warszawkę” — i nie tyko — postrzegany jest sztampowo: jako uporządkowany, precyzyjny, kalkulujący menedżer, etapami zaprowadzający porządek w niegdysiejszym ulubieńcu inwestorów z GPW. W dziennikarskiej narracji, dla zabicia nudy, obowiązkowo trzeba dorzucić wątek polskiego do szpiku kości wozu Drzymały, gdzie — w domyśle — lejce trzyma teraz potomek pruskich ciemiężców. I z zapałem naprawia to, czego Polak naprawić nie potrafił. Czy tak jest w rzeczywistości? Niekoniecznie, wystarczy przejechać kilkaset kilometrów do Grodziska Wielkopolskiego, by przekonać się, że Gerstner w te narracyjne klisze nie zawsze da się wpasować. — Dlaczego mam tylko takie fotografie? Takie mi robią — stwierdza 40-latek, który niedawno zatrudnił ludzi od zmiany scenografii: to spece relacji inwestorskich i PR, osadzeni mocno w światku funduszy...

Zarządy spółek giełdowych zarabiają miliony - prasa

Najważniejsze dzisiaj

500+ nie skłania do systematycznego oszczędzania

Frankowicze na niepewnym gruncie

PKO BP przymierza się do przewalutowania kredytów

GUS: wzrost sprzedaży detalicznej i produkcji przemysłowej

Niemiecki dyskont wchodzi do Polski

Polecane

Koniec wypłat w gotówce

Google mocniej stawia na Polskę

Inspiracje Pulsu Biznesu

Co dalej? Pomidor

Krem do zjedzenia

Młokos z wizją 3.0

Tematy