10 najbardziej rozpitych narodów świata

AD
opublikowano: 26-04-2016, 13:24

W gronie najbardziej rozpitych krajów świata dominują wprawdzie państwa byłego bloku wschodniego, ale Polska już od kilku lat nie kwalifikuje się do pierwszej 10.

Białoruś, Mołdawia, Litwa, Rosja, Rumunia - to 5 najbardziej rozpitych krajów świata. Przeciętne roczne spożycie czystego alkoholu na głowę mieszkańca wynosi tam od 17,5 do 13 litrów. Jest on konsumowany pod różnymi postaciami, nie tylko najmocniejszych trunków, ale również piwa i wina.

Najmocniejsze trunki dominują w spożyciu na Białorusi, Mołdawii, w Rosji i na Ukrainie. 

Polska, ze spożyciem na poziomie 12,5 l. na głowę mieszkańca rocznie plasuje się "dopiero" na 15. miejscu na świecie, wyprzedzana przez m.in. Portugalię. Podobne ilości alkoholu co Polacy spożywają Francuzi (12,2 l.), Południowi Koreańczycy (12,3), Finowie, Łotysze i Australijczycy.

Najniższym spożyciem alkoholu na świecie mogą się natomiast poszczycić kraje muzułmańskie, takie jak Pakistan, Mauretania, Libia czy Kuwejt. Przeciętny mieszkaniec wypija tam rocznie jedynie 100 ml czystego alkoholu, najczęściej pod postacią wina lub piwa. 

Najbardziej rozpite kraje świata:

1. Białoruś

2. Mołdawia

3. Litwa

4. Rosja

5. Rumunia

6. Ukraina

7. Andora

8. Węgry

9. Czechy

10. Słowacja

źródło: WHO

Interaktywną mapę globalnego spożycia alkoholu sporządził na podstawie tych danych portal brytyjskiego The Telegraph

© ℗
Rozpowszechnianie niniejszego artykułu możliwe jest tylko i wyłącznie zgodnie z postanowieniami „Regulaminu korzystania z artykułów prasowych” i po wcześniejszym uiszczeniu należności, zgodnie z cennikiem.

Podpis: AD

Polecane

BRW zmontuje markę za granicą

W USA wyciekł sekretny przepis na kurczaki KFC

Inspiracje Pulsu Biznesu

Designerska biżuteria z żywicy i metalu

Na polskim rynku nie brakuje projektantów biżuterii, to jednak oryginalność i design produktów Fruit Bijoux sprawia, że nie można przejść obok nich obojętnie. Szymon Ciechorski, założyciel gdańskiej marki, swoje doświadczenia zdobywał w pracowniach jubilerskich. — Jeszcze przed podjęciem studiów praktykowałem w tradycyjnym zakładzie jubilerskim, gdzie przez rok poznawałem podstawowe techniki bursztynnicze i jubilerskie. Rozwijanie umiejętności i doprowadzanie warsztatu do dobrego poziomu zajęło znacznie więcej czasu i tak naprawdę jest to wciąż trwający proces — mówi Szymon Ciechorski. Powodzenie i rozgłos przyniosła marce ręcznie barwiona i oryginalnie szlifowana żywica. Pierwsze kolczyki z kawałków tego surowca Szymon Ciechorski wykonał 10 lat temu, jeszcze jako student Instytutu Wzornictwa Politechniki Koszalińskiej. Swoje rękodzieła wystawił na Jarmarku Dominikańskim — sprzedały się wszystkie. Kręta droga do sukcesu Wtedy jednak wyjazd za granicę sprawił, że pomysłodawca marki zaniechał dalszego tworzenia biżuterii. Wciąż jednak marzył o założeniu własnej firmy. To zamierzenie ziściło się kilka lat...

Nasz kurczak, nasze świnie

Ręka zawsze na kaloryferze — to była żelazna zasada Józefa Wiśniewskiego. Gdy go zmorzył nagły sen, stygnące żeliwa dawały sygnał do pobudki: pora dorzucić do pieca, by pięć tysięcy dopiero co kupionych indyków nie padło. — Gdy postawiłem pierwszy kurnik z indykami, przez dwa tygodnie nie widziałem łóżka. Nocami pilnowałem grzejników, by moje małe ptaki nie zamarzły — wspomina szef Wipaszu. 60-letni przedsiębiorca z rozbawieniem wspomina perypetie sprzed trzech dekad, gdy stawiał pierwsze kroki w świecie rodzącego się polskiego kapitalizmu. Przez te lata po cichu, z dala od zgiełku Warszawy, na północno-wschodnich peryferiach kraju budował imperium, które przyćmiewa skalą niejednego giełdowego potentata. Na pierwszej linii medialnego frontu znalazł się dopiero w zeszłym roku, gdy publicznie zadeklarował przekazanie 800-metrowego domu na potrzeby uchodźców. Z zapowiadanego wejścia firmy na giełdę na razie zrezygnował, woląc rozwój z dala od jej reżimu, mając na zapleczu finansowanie z banków. Tylko nieliczni więc kojarzą, że Wiśniewski to Wipasz — ten sam, który w 2016 r. osiągnie około 1,7 mld zł przychodów i...

Młokos z wizją 3.0

Na niemal wszystkich zdjęciach André Gerstner pozuje w dość oczywistej scenografii — przy biurku lub przy maszynach szwalniczych. Biała koszula, granatowa marynarka, uśmiech. Szybkie cyk, cyk lustrzanką i po zabawie. Szef, a zarazem największy akcjonariusz Groclinu (ponad 52 proc. akcji) przez „warszawkę” — i nie tyko — postrzegany jest sztampowo: jako uporządkowany, precyzyjny, kalkulujący menedżer, etapami zaprowadzający porządek w niegdysiejszym ulubieńcu inwestorów z GPW. W dziennikarskiej narracji, dla zabicia nudy, obowiązkowo trzeba dorzucić wątek polskiego do szpiku kości wozu Drzymały, gdzie — w domyśle — lejce trzyma teraz potomek pruskich ciemiężców. I z zapałem naprawia to, czego Polak naprawić nie potrafił. Czy tak jest w rzeczywistości? Niekoniecznie, wystarczy przejechać kilkaset kilometrów do Grodziska Wielkopolskiego, by przekonać się, że Gerstner w te narracyjne klisze nie zawsze da się wpasować. — Dlaczego mam tylko takie fotografie? Takie mi robią — stwierdza 40-latek, który niedawno zatrudnił ludzi od zmiany scenografii: to spece relacji inwestorskich i PR, osadzeni mocno w światku funduszy...

Tematy

Kraje , Rosja , Białoruś , Mołdawia , Piwo , Alkohol , Postać , Kraj , Rumunia , Świat , Trunki , Trendy , Podobne

Puls Biznesu

Po godzinach / 10 najbardziej rozpitych narodów świata