Obowiązujące od kilku lat przepisy zdjęły z podatników konieczność stawiania się na wezwanie w urzędzie skarbowym w razie popełnienia pomyłki, którą może naprawić urzędnik. Taką możliwość daje Ordynacja podatkowa.
Jeśli podatnik zrobi w rocznym zeznaniu błąd rachunkowy lub inną oczywistą omyłkę, albo nawet wypełni je niezgodnie z ustalonymi wymaganiami, urząd skarbowy w zależności od charakteru i zakresu uchybień:
• koryguje PIT, dokonując stosownych poprawek lub uzupełnień, jeżeli zmiana wysokości zobowiązania podatkowego czy kwoty nadpłaty w wyniku korekty nie przekracza kwoty 1000 zł,
• zwraca się do składającego deklarację o jej skorygowanie oraz złożenie niezbędnych wyjaśnień, wskazując przyczyny, z powodu których informacje zawarte w deklaracji poddaje się w wątpliwość.
W przypadku, gdy dojdzie do korekty z urzędu, poprawki zostaną dokonane na kserokopii złożonego zeznania, a następnie uwierzytelniona kopia poprawionej wersji zostanie przesłana podatnikowi do zaakceptowania, wraz z odpowiednią informacją.
Podatnik nie musi się godzić na taką korektę. Prawo pozwala mu wnieść sprzeciw do urzędu skarbowego. Ma na to 14 dni od dnia doręczenia uwierzytelnionej kopii skorygowanego PIT. Wniesienie sprzeciwu anuluje korektę. To oznacza, że podatnik będzie musiał sam naprawić błąd.
Jeżeli natomiast podatnik w ciągu wspomnianych dwóch tygodni nie wniesie sprzeciwu, korekta zeznania wywołuje skutki prawne takie jak korekta sporządzona i złożona przez samego podatnika.
O braku sprzeciwu nie trzeba nikogo informować. Jeżeli podatnik nie da żadnej odpowiedzi w terminie 14 dni od doręczenia skorygowanej kopii zeznania, urząd skarbowy uzna to za zgodę na korektę urzędową.