Naprawy rzadko kończą się sukcesem

Sylwia Wedziuk

email @swedziuk

opublikowano: 17-10-2018, 22:00

Być może zainteresuje Cię też:

Polecane

Inspiracje Pulsu Biznesu

Sport w wydaniu snapchatowym

Z zewnątrz budynek ozdobiony napisem „Park trampolin Hangar 646” rzeczywiście wygląda na lotniczy hangar. W latach 30. XX wieku władze Warszawy planowały stworzenie w tym miejscu lotniska Gocław, które obok Okęcia i Młocin miałoby obsługiwać ruch pasażerski. Plany pokrzyżowały najpierw wojna, a potem… Trasa Łazienkowska i zabudowywanie tych terenów osiedlami mieszkaniowymi. Samoloty rzeczywiście tu startowały i lądowały, ale tylko do 1976 r. Potem płyta lotniska zamieniła się w osiedle Gocław, a hangary należące do Aeroklubu Warszawskiego stały się nieco straszącymi wyglądem magazynami i zapleczami. Prawie dwa lata temu bracia Konefałowie odkryli to miejsce na nowo. — Aeroklub Warszawski był bardzo zadowolony, gdy zgłosiliśmy się z propozycją wynajmu hangaru na park trampolin. Aby nawiązać do historii tego miejsca, umieściliśmy nawet pod sufitem szybowiec — mówi Marcin Konefał, jeden z formalnych współwłaścicieli Parku. Siedzimy w sympatycznym bistro tuż przy stanowisku rejestracji klientów Hangaru 646. Z modnymi koktajlami, sałatkami i domowym ciastem przypomina najmodniejsze kawiarnie Warszawy. Nic dziwnego, skoro Igor...

Na fali

W maju cztery lata temu Paweł Niesłuchowski pomagał koledze budować bazę kitesurfingową na kempingu Małe Morze na Helu. — W nocy przyszło mi do głowy, żeby tam stworzyć bazę surferską. Od lat pływałem na Bałtyku, założyłem ze znajomymi organizację Surfing Polska, ale był to wciąż sport undergroundowy. Nie było miejsca, gdzie można by przyjść, pogadać, wypożyczyć deskę, spotkać surferów. Rano powiedziałem o pomyśle właścicielowi kempingu. Był zachwycony. Odpowiedział: „Otwieraj” — wspomina Paweł Niesłuchowski. Wynajęcie miejsca na kempingu w sezonie kosztuje kilkadziesiąt tysięcy złotych. — Musieliśmy coś wymyślić, żeby zarabiać. Postanowiliśmy zrobić surfshop i sprzedawać ciuchy — mówią Paweł Niesłuchowski i Agnieszka Zapalska. Ona w ciągu miesiąca zaprojektowała pierwszą kolekcję. On z kolegą zbudowali sklep z drewna. Pierwsze kroki marki. I synka. Ryzyko było spore, bo okres handlowy nad morzem to najwyżej sześć tygodni. Ale otworzyli sklep dużą imprezą, rozeszły się wieści i ludzie zaczęli ściągać. Przyjeżdżali na weekend z Warszawy, spali w bagażniku na parkingu obok sklepu. — My...

Więcej szacunku dla Piotrusia Pana

Masujące fotele, hamaki i namiot rozbity na korytarzu. Pokoje zen i łaźnie parowe. W salach negocjacyjnych zwykłe stoły zamienione na stoły pingpongowe. Zamiast windy zjeżdżalnie, którymi można dostać się na niższe piętra. Długa kolejka przed automatem do robienia waty cukrowej. Prezes przegrywa w piłkarzyki ze stażystą, a na perkusji sprzedawca wyładowuje swój gniew po nieudanej rozmowie handlowej. Biura takich korporacji, jak Google, Facebook czy Red Bool, coraz częściej przypominają ogromne place zabaw. Czy to aby nie ukłon firm w stronę pracowników z syndromem Piotrusia Pana, czyli takich, którzy zatrzymali się na progu dorosłości, co więcej — są z tego dumni? „Nie ma już dorosłych, zniknęli jak przejściowe pory roku i świetliki nad polami” — utyskuje włoski eseista Francesco M. Cataluccio w książce „Niedojrzałość. Choroba naszych czasów”. Natomiast pracodawcy w dziecięcej fantazji, którą pielęgnuje w sobie część zatrudnionych, coraz częściej widzą nie zaburzenie osobowości, lecz tak długo oczekiwany powiew świeżego powietrza w zatęchłym świecie biznesu. Ze świata fantazji… Tzw. wiecznego chłopca...

Tematy

Restrukturyzacja