Rozproszenie — koncentracja na jednym odbiorcy nie powinna przekraczać 30 proc. wszystkich finansowanych (przez faktora) wierzytelności danego klienta. Zaliczkowanie — nie powinno przekraczać 90 proc. wartości finansowanych wierzytelności.
Produkt lub usługa przyjęta do faktoringu — musi mieć charakter masowy, bez cech indywidualnych. Transakcje o charakterze inwestycyjnym (np. roboty budowlane) nie kwalifikują się do faktoringu.
Cesja globalna — na faktora powinny być scedowane wszystkie należności wobec danego odbiorcy, nie powinno się akceptować nabywania pojedynczych faktur.>
Umowy handlowe — należy zwrócić szczególną uwagę na zapisy w umowach, które są niekorzystne dla faktora, czyli: nieograniczone prawo zwrotu towaru (np. przy wysokiej sezonowości sprzedaży), wymóg uzyskania zgody odbiorcy na cesję wierzytelności.
Brak powiązań z odbiorcami — faktor nie powinien akceptować odbiorców powiązanych z klientem kapitałowo lub personalnie.
Wymiana informacji między faktorami— gdy klient korzysta z usług dwóch lub więcej faktorów, powinien im udzielić pełnomocnictwa o zwrócenie się do siebie wzajemnie o informacje na temat obsługiwanych odbiorców.