Byłoby jeszcze lepiej, ale policzone są już giełdowe dni Robygu i Synthosa, na których akcje ogłoszono wezwanie i po ich sfinalizowaniu z zysków czerpać będą mogli tylko ich — odpowiedni — Brick Acquisitions, kontrolowany przez Goldman Sachs International, oraz Michał Sołowow. Z giełdy zejdą tym samym dwaj hojni emitenci — oczekiwana stopa dywidendy z obu przekraczała 7 proc. Na giełdzie pozostanie, ale hojną już być przestanie Netia, która — zgodnie z deklaracjami przedstawicieli Cyfrowego Polsatu, przejmującego kontrolę nad telekomem — nie będzie się dzielić zyskiem. Cała trójka należała do tej pory do elity dywidendowej na warszawskiej giełdzie i gdyby nie zmiany własnościowe, tworzyłaby ją także w tym roku. Próg 7 proc. stopy dywidendy, zdaniem analityków, przekroczyć mogą już tylko Budimex i Sanok, ale zwłaszcza w drugim przypadku prognoza obarczona jest jednak sporym ryzykiem, bo wyniki spółki w 2017 r. rozczarowują — w trzecim kwartale zysk netto spadł o jedną czwartą, do 23 mln zł, i był o 14 proc. niższy od konsensu rynkowego. Narastająco po dziewięciu miesiącach zysk sięga 75 mln zł i jest o 16 proc. niższy r/r. Znajduje to odzwierciedlenie w notowaniach, które w rok spadły o jedną czwartą. Większą pewność można mieć co do oczekiwań wobec dywidend blue chipów — Asseco Poland i Banku Pekao, a także należących do mWIG40 Grupy Kęty i GPW. Od lat do solidnych płatników należy Bank Handlowy, który uzupełnia stawkę emitentów, którzy oferują stopę dywidendy na poziomie 5 proc. lub wyższym. Jeśli za próg względnej atrakcyjności dywidendowej uznać oprocentowanie najlepszych lokat rocznych (których utrzymywanie nie wiąże się przecież z ryzykiem porównywanym do inwestowania w akcje), to oczekiwaną stopę dywidendy przekraczającą 2 proc. oferują akcje ponad dwudziestu płynnych spółek. W tej grupie jest jeden ubiegłoroczny nowicjusz — Play Communications, po którym analitycy oczekują 1,4 zł dywidendy na akcję, co przekłada się na stopę dywidendy w wysokości 4,1 proc.