Problem w tym, że nikt nie chce budować domów po kosztach, a na droższe stać niewielu. W ciągu najbliższych lat ma powstać 100 inteligentnych miast i miliony tanich domów.
Dla mieszkańców kraju, w którym co najmniej jedna piąta żyje poniżej granicy ubóstwa, a półtora miliona mieszka na ulicach, to obietnica lepszego życia. Nowy premier, nazywany najpotężniejszym w historii kraju, chce je zbudować m.in. dzięki systemowi tanich i łatwo dostępnych pożyczek.
Niedawno jego biuro opracowało plan zabezpieczenia przepływu kredytów o wartości 2,3 bln rupii (3,7 mln USD) przez indyjski fundusz ubezpieczeń społecznych, odpowiednik naszego ZUS. Kwota, która ma być przeznaczona na wsparcie kredytów, stanowi aż 15 proc. kapitału tej instytucji i ma zachęcić inwestorów do budowy 1,15 mln niskobudżetowych domów.
Ale to tylko kropla w morzu potrzeb. Szacuje się, że Indie potrzebują około 19 mln tanich domów, czyli takich, za które indyjska rodzina nie będzie musiała zapłacić więcej niż 1 milion rupii (około 16 tys. USD, czyli 54 tys. zł).
Powierzchnia takiego domu sięga na ogół od 30 do 50 mkw. Dziś w Indiach wiele osób żyje na powierzchni nieprzekraczającej 10 mkw. Wsparcie rynku kredytowego ma być zachętą dla deweloperów, którzy dotychczas sceptycznie podchodzili do pomysłu — na domach niskokosztowych muszą bowiem ciąć marże.
Tylko kilka dużych firm zdecydowało się na wejście w ten biznes, narzekając przy tym, że tego typu inwestycje są nieopłacalne. „Projekt budowy niskobudżetowych osiedli w obecnych warunkach rynkowych to ogromne wyzwanie (…) marże są znikome, wynoszą maksimum 10 proc., a koszty są bardzo duże” — tłumaczył na łamach portalu PTI szef Kolte-Patil Developers, jednej z firm budowlanych.
Rzadko więc udaje się zbić cenę domu poniżej 1 mln rupii. Firma Supertech, która niedawno ogłosiła plany budowy kolejnego osiedla tanich domów, oferuje najtańsze, o powierzchni 37 mkw., za 1,2 mln rupii (około 19 tys. USD).