Japońskie linie odrobiły straty

RB, Bloomberg

11-02-2008, 00:00

Najważniejsze dzisiaj

Polecane

Inspiracje Pulsu Biznesu

Zmokła Kura uczy dzieci pichcić

Słowiańskie moce czarodziejskich wywarów, słodkie sekrety, tłusty łikend (pisowania oryginalna) — to tylko niektóre nazwy zajęć kulinarnych organizowanych przez studio Zmokła Kura działające w Białymstoku. Historia tego miejsca rozpoczęła się w 2013 r. Wtedy zostało otwarte przy jednej z białostockich pływalni jako kawiarnia. Stąd też wziął się pomysł na oryginalną nazwę opisującą wygląd osób, które przed chwilą wyszły z basenu i mokre przychodziły do kafejki coś zjeść. — W naszej kawiarni staraliśmy się serwować dobre i domowe jedzenie. Wielu klientów pytało, jak to robimy, że jest tu tak smacznie. Branża gastronomiczna rządzi się swoimi prawami, są więc dni, kiedy ruch jest duży, i dni, kiedy nie ma go wcale. Warto też zauważyć, że w ostatnich latach gotowanie stawało się trendy. Te okoliczności spowodowały, że postanowiliśmy wystartować z warsztatami kulinarnymi, jednak tylko dla maluchów, co było spowodowane niewielką przestrzenią kawiarnianą. Z czasem sympatyków gotowania przybywało — i tak podjęliśmy decyzję o przeniesieniu się do większego lokalu, już jako pełnowymiarowe studio kulinarne —...

Familia struga miliard

Tak, na okładce tego numeru „PB Weekendu” brakuje fotografii jeszcze jednej postaci — Stanisława Bieńkowskiego, ojca Przemysława. Twórcy i najważniejszego mózgu zielonogórskiego Stelmetu, europejskiego lidera w produkcji elementów architektury ogrodowej. Do mediów wysyła członka zarządu i zarazem syna, lecz tak naprawdę wciąż to on jest spiritus movens spółki, zmierzającej na giełdę po 200 mln zł. W Zielonej Górze, w siedzibie firmy, senior wita nas szerokim uśmiechem i weekendowym strojem. Z miejsca przeprasza, że nie będzie pozował do zdjęć i w ogóle to już sobie idzie. Chory jest, zresztą jak zwykle, gdy próbują się do niego przebić dziennikarze. Przybyli z Warszawy PR-owcy mają kwaśne miny, syn również nietęgą. Ot, cały tata. Postanawiam chwycić się ostatniej szansy. — No przecież pański syn nie pamięta lat 80…, nie jest też prezesem. Mam białe plamy w tekście zostawić, po to jechałem przez pół Polski? — pytam. Trafiam w dobre miejsce obrotowych drzwi medialnego humoru prezesa. Zaczyna się szarpana kronika człowieka, który na drewnie zbudował firmę wartą grubo ponad miliard złotych. Urywana,...

A serce rzucam za przeszkodę

Andrzej Wodzyński, właściciel Ceramiki Tubądzin, wierzy, że w starciu z rynkiem jego pomysł na biznes będzie jak skała. Osią receptury jest ilasta skała osadowa, nieraz grzęźliśmy w niej po kostki. Jak na skałę jest zupełnie licha, miękka, tłusta, ale jednocześnie pożądana jako źródło dobrobytu od kilkudziesięciu wieków. Z niej właśnie powstają płytki ceramiczne, w których produkcji polskie firmy radzą sobie wcale nieźle na europejskiej scenie. Branie na towar było niemal od zawsze, historycy dogrzebali się ozdabianych terakotą pałaców z czasów sięgających 2-3 tysięcy lat przed narodzeniem Chrystusa. Przepis na płytkę ceramiczną z pozoru jest banalny: trochę składników prosto z ziemi, a po ulepieniu odpowiedniej formy wizyta w piecu. Jednak dla Andrzeja Wodzyńskiego ceramika w tej formie jest już passe. Bo teraz do ilastej mazi dodaje ekstra składniki — marketing i design, wyrywając się z kręgu marketowych promocji. Ryzykuje całym majątkiem, wykupując udziały współwłaścicieli Ceramiki Tubądzin i rzucając wyzwanie regionalnym tuzom oraz zastępom hiszpańskich i włoskich fabryk. Zresztą robi to zgodnie z...

Tematy

Azja , Lina , Lotnicze , Transport Lotniczy , Chiny