Rewolucja kart płatniczych zaczęła się od zapomnianego portfela
Jest rok 1949. Amerykański biznesmen Frank McNamara jest na kolacji w Major’s Cabin Grill — słynnej nowojorskiej restauracji.
Wieczór dobiega końca, czas na uregulowanie rachunku, lecz Frank nagle uświadamia sobie, że zostawił portfel w innej marynarce. Z opresji ratuje go żona, lecz Frank postanawia nigdy więcej nie znaleźć się w tak kłopotliwej sytuacji.
W lutym 1950 r. McNamara i jego partner Ralph Schneiider wracają do Major’s Cabin Grill. Gdy przychodzi rachunek, McNamara wyciąga mały kartonowy prostokącik — kartę Diners Club — i podpisuje zakup. W ten sposób powstała idea karty płatniczej.
W 1990 roku magazyn "Life" wpisał Franka McNamarę na listę 100 Amerykanów, którzy mieli największy wpływ na życie w XX wieku, a w 1998 r. Amerykańskie Międzynarodowe Stowarzyszenie Zarządzania uznało, że karta Diners Club Franka McNamara była jednym z 75 największych wydarzeń na świecie w zakresie zarządzania.
Karta na srebrnym ekranie
Pierwsza karta płatnicza na świecie pojawiła się w 1950 r., bo wtedy właśnie powstała firma Diners Club — pierwsza organizacja zajmująca się wydawaniem kart płatniczych umożliwiających bezgotówkowe płatności w restauracjach i hotelach. Właściciel karty na koniec miesiąca dostawał pocztą zestawienie dokonanych transakcji z prośbą o uregulowanie zadłużenia. Zainteresowanie nową formą płatności było tak duże, że pod koniec pierwszego roku działalności firmy już 20 tys. osób miało kartę, a obroty wyniosły 1 mln dol.
— Działania marketingowe szefów Diners Club doprowadziły nawet do realizacji w 1963 r. filmu "The Man from the Diner’s Club" z udziałem znanego amerykańskiego komika Danny’ego Kaye’a. Jest to prawdopodobnie jedyny na świecie film niereklamowy z nazwą systemu kartowego w tytule — zaznacza Monika Masztakowska z Diners Club.
W Polsce film wyświetlano pod tytułem "Gangster i urzędnik".
Karta w PRL-u
Międzynarodowa sieć punktów akceptujących kartę rosła tak szybko, że nawet "żelazna kurtyna" między kapitalizmem a komunizmem nie stanowiła dla niej zapory. Karty najpierw zaczęły być akceptowane w 1965 r. w Czechosłowacji, potem w 1966 r. na Węgrzech i Bułgarii, a od 1969 r. w Polsce i ówczesnym Związku Radzieckim. Nawet komunistyczne Chiny, wprawdzie dopiero w 1980 r., ale też uznały kartę Diners Club za środek płatniczy.
Oczywiście kart można było używać tylko w wybranych punktach. W Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej jedynymi osobami, które płaciły za pomocą karty, byli obcokrajowcy. Biuro podróży Orbis stworzyło dla nich sieć akceptacji kart płatniczych. Od 1969 r. akceptowane były karty Diners Club, od 1971 American Express, od 1974 BankAmeriCard, które potem zmieniły nazwę na Visa, od 1975 MasterCharge — późniejsze MasterCard, a od 1986 roku japońskie karty JCB. Karty były akceptowane w około 500 punktach, głównie w hotelach i restauracjach dla zagranicznych turystów. Przyjmowały je również dolarowe sklepy Pewex i Baltona, a także Cepelia i Desa.
W latach 80. bank Pekao wydał pierwsze karty identyfikacyjne, czyli pozwalające dokonywać operacji w oddziałach banku, i zainstalował pierwszy bankomat. W roku 1990 ze struktur firmy Orbis wyodrębniono dział zajmujący się akceptacją kart, tworząc spółkę PolCard. Pierwszą kartę Visa wydał w 1991 r. Bank Inicjatyw Gospodarczych.
— W ciągu ostatnich 40 lat sposób, w jaki zarówno zwykli ludzie, jak i firmy płacą za potrzebne im towary i usługi, zmienił się diametralnie. Powstanie i rozwój sektora płatności elektronicznych przyczyniły się do tego, że wzrost gospodarczy przynosi widoczne korzyści ludziom w każdym zakątku świata. Dzięki kartom handel stał się łatwiejszy, szybszy, bardziej jednolity, bezpieczniejszy i bardziej opłacalny dla wszystkich zainteresowanych stron — sumuje Paweł Rychliński, dyrektor generalny przedstawicielstwa MasterCard w Polsce.