Początki nauczania farmacji w Polsce sięgają XVIII wieku, gdy zaczęto ją wykładać na Akademii Krakowskiej.
Starożytni Rzymianie leczyli się winem i cebulą, zgodnie z trzema zasadami: samo wino, sama cebula, a w najcięższych przypadkach — wino i cebula razem.
Bogaty spis leków, opisy objawów chorobowych i wiele odkryć medycyna i farmacja zawdzięczają Hipokratesowi (około 460-370 r.p.n.e.). Jego godnym następcą był Galen (około 130-200 r. n. e.), rzymski lekarz, który powtarzał, że jeśli lud żąda lekarstw, to należy mu ich dostarczyć. Pozostawił po sobie ogromny zielnik oraz opisy przygotowania wielu preparatów farmaceutycznych, które stosowano przez wiele pokoleń.
Początki nauczania farmacji w Polsce sięgają 1783 r., kiedy na Akademii Krakowskiej powstał Wydział Farmacji i Materii Medycznej. Po reorganizacji wydziału przez Komisję Edukacji Narodowej katedrę powierzono Janowi Szasterowi, aptekarzowi i doktorowi. Poszerzył program nauczania o farmację stosowaną, farmakognozję, farmakologię, toksykologię, higienę i chemię farmaceutyczną.