Najlepszy miesiąc 2022 roku (w USA)

Na temat tego posiedzenia warto napisać kilka zdań. Stopy wzrosły o 75 pb (do 2,25-2,5%). Wzrosły tak jak zapowiadał Jerome Powell, szef Fed, po posiedzeniu czerwcowym. Nie jest prawdą, co twierdzą niektórzy dziennikarze, że w czerwcu Powell zapowiedział 50 pb, więc nie wypełnił swojej obietnicy. Powell mówił o tym, że w lipcu Fed podniesie stopy o 75 pub 50 pb. I tak się właśnie stało.

Wszędzie (prawie wszędzie) znajdziecie Państwo opinie zgodnie z którymi konferencja Powella po posiedzeniu FOMC miała nieco „gołębi” wydźwięk, co doprowadziło do znacznego zwiększenia tego dnia skali zwyżek indeksów – S&P 500 zyskał 2,6%, a NASDAQ 4%. Ja się z tą oceną konferencji Powella nie zgadzam. Podobnie zresztą nie zgadzają się z taką oceną analitycy Morgan Stanley.

Powell, sprytnie ubierając to w inne zdania, powtórzył to, co mówi od dawna. Twierdził, że inflacja jest zbyt wysoka (9,1%), co jest truizmem, że nadrzędnym celem Fed jest jej szybkie stłumienie. Mówił też, że na rynku pracy (który zgodnie z prawem jest jednym z mandatów Fed) nie widać wielu złych sygnałów. Uważał, że ścieżka zaproponowana przez FOMC w czerwcu zapewni gospodarce miękkie lądowanie (spowolnienie bez recesji i ograniczenie inflacji). Twierdził, że USA unikną recesji - chociaż już następnego dnia zobaczyliśmy, że technicznej recesji nie uniknęły (dwa kwartały spadku kwartał do kwartału)

Powiedział też, że we wrześniu (w sierpniu posiedzenia nie ma) czeka nas duża podwyżka stóp (nie precyzował, co to znaczy – czy 50 czy 75 pb). Gdzie tu jest łagodny ton? Ja go nie widzę. Na samym początku wystąpienia określił obecne stopy jako neutralne dla gospodarki (tak rzeczywiście powszechnie się uważa), ale od września neutralne już nie będą.

Jedyny „gołębi” akcent, który ja dostrzegłem to stwierdzenie, że na koniec roku stopy wyniosą „31/4 do 3,5%” (dokładnie tak powiedział). Z tego wynikałoby, że po podwyżce wrześniowej stopy już mogą nie rosnąć albo będą rosły znikomo. To jednak bardzo naciągana teza. Dlaczego? Otóż dlatego, że indeksy zaczęły zwiększać skalę zwyżki już na początku konferencji Powella. Po prostu wielcy gracze zakładali, że cokolwiek by Powell nie powiedział to oni będą prowadzili indeksy na północ.

Teraz z Fed mamy spokój przez miesiąc, bo co prawda następne posiedzenie FOMC będzie miało miejsce dopiero prawie za dwa miesiące (21.09), ale w końcu sierpnia (25-27.08) odbędzie się sympozjum Fed w Jackson Hole, podczas którego Fed często zdradza swoje zamiary na resztę roku. Podczas konferencji lipcowej Powell wielokrotnie mówił, że niepewność rozwoju sytuacji jest zbyt duża, żeby stawiać wiarogodne prognozy, a FOMC będzie dopasowywało się do bieżących danych. To też nie jest wcale „gołębie” przesłanie.

Indeksom bardzo pomagały (zgodnie z moimi założeniami) raporty kwartalne dużych spółek z sektora FAANG. Co prawda Meta (Facebook) zawiódł, ale Amazon, Apple i Microsoft dały bardzo optymistyczne prognozy, co właśnie doprowadziło do wzrostu indeksów. Generalnie oczekiwania były tak zaniżone, że przekroczenie tych oczekiwań było dziecinnie łatwe. Po lipcu już 75% spółek opublikowało raporty, więc wpływ tego czynnika będzie teraz bliski zeru.

W Polsce zwracało uwagę przede wszystkim zachowanie rynku obligacji. Od kilku tygodni twierdziłem (i twierdził też Xelion jako instytucja), że akumulowanie obligacji może być dobrym pomysłem. Czekamy przecież na spowolnienie gospodarcze, a to obniża rentowności obligacji (zwiększa ich ceny) zarówno w USA jak i w Europie. W Polsce formacja głowy z ramionami zapowiadała spadek rentowności dziesięcioletnich w okolice 4,8%, ale już teraz spadek z ponad 8% do 5,5% jest naprawdę duży. Widać to zresztą już w notowaniach jednostek uczestnictwa funduszy dłużnych.

Rynek walutowy w Polsce umacniał złotego przez dwa tygodnie, ale 26.07 z kontynuacją 27.07 złoty (czyli zgodnie z określeniem profesora Sławińskiego „turbo-euro”) oberwał po głowie. Powodem był…gaz. Tak, cena gazu na giełdzie w Holandii wzrosła ze 154 euro za MWh 19. lipca do ponad 200 euro (chwilami nawet 215 euro) właśnie 26 i 27.07 (teraz 175 euro).

Powodem eksplozji cen były rozgrywki z transportem ropy rurociągiem Nord Stream 1 (chodziło o serwisowania wpierw jednej, potem drugiej turbiny). To chwilowo przeceniło euro (strach przed recesją w Europie), a to z kolei uderzyło w złotego. Ostatnie dni sprowadziło kursy EUR/PLN i USD/PLN w okolice poziomu przed tym wzrostem. Co dalej ze złotym? Patrzmy na gaz (tu może być różnie) i na euro. Na wykresie EUR/USD widać niepewność, ale gdyby pękł poziom 1,0278 USD to umocnienie euro nabrałoby rumieńców, a z nim umocnienie złotego.

A co z naszym „giełdziątkiem”? W lipcu WIG20 wypracował niewielką zwyżkę, ale był o wiele słabszy nie tylko od indeksów w USA, ale i od niemieckiego XETRA DAX. Plusem jest to, że od trony technicznej WIG20 wybił się z klina spadkowego, czym otworzył sobie drogę do poziomu 1.980 pkt. Po drodze ma jednak poważny opór na poziomie 1.855 pkt.

Sytuacja po lipcu bardziej sprzyja (globalnie) obozowi „byków”, ale nie ulegajmy presji optymistów. Wiele może się jeszcze wydarzyć i co prawda sierpień nadal może być niezły, ale podtrzymuję to, co pisałem w poprzednim tekście: „co będzie we wrześniu (statystycznie najgorszy miesiąc dla akcji na Wall Street) tego nikt nie wie.”.