W stosunku do jego orzeczeń obowiązuje bardzo prosta reguła polityczna. Te sprzyjające interesom władców kraju są chwalone, natomiast niekorzystne — niszczone propagandowo jako tendencyjne, niekompetentne etc. Trzeba rzecz jasna podkreślić, że absolutnie nie ma mowy o ich niewykonywaniu, ponieważ groziłoby to wymiernymi sankcjami finansowym i politycznymi. Po długim okresie budowania czarnego wizerunku TSUE niecały miesiąc temu unijny sąd z siedzibą na Kirchbergu w Luksemburgu stał się w oczach tzw. dobrej zmiany organem wręcz wzorcowym. Taki gwałtowny zwrot spowodowało unieważnienie przez TSUE decyzji KE z 2016 r., umożliwiającej Gazpromowi większe wykorzystanie gazociągu Opal, czyli niemieckiego lądowego przedłużenia rury Nord Stream od Greifswaldu wzdłuż Odry i Nysy aż do czeskiej bramki granicznej Brandov.

Najnowszego orzeczenia TSUE w sprawie tzw. frankowiczów władza nie może jednak sklasyfikować zerojedynkowo. Jego wieloznaczność i zawiłość przedstawiają teksty obok i powyżej. Bezdyskusyjnie jednak może ono — z naciskiem na może — wpłynąć na sytuację Polaków, którzy mają kredyty mieszkaniowe powiązane z frankami szwajcarskimi. Ten wątek bardzo ochoczo podchwycił np. prezydent Andrzej Duda, który przez kilka lat zderzał się legislacyjnie ze ścianą i praktycznie przekonał, jak skomplikowany jest to temat. Oczywiście trzeba pamiętać, że TSUE po prostu odpowiedział na pytanie prejudycjalne, zadane przez Sąd Okręgowy w Warszawie w pojedynczej sprawie małżeństwa kredytobiorców. Polski wymiar sprawiedliwości doktrynalnie nie jest anglosaski, sędziów obowiązują wyłącznie uchwalone przez ustawodawcę sztywne kodeksy, a nie orzeczone przez ich kolegów precedensy. Jednak sygnał z Luksemburga naturalnie może zostać przechwycony przez orzeczniczą praktykę i potraktowany jako wytyczna.

Bez względu na dalsze losy konfrontacji frankowiczów z bankami czwartkowe orzeczenie TSUE już zyskało specyficzną wartość dodaną. Władzy ukształtowanej w Polsce po wyborach z 13 października — zapewne tej samej, chociaż nie takiej samej — będzie już bardzo trudno obniżać autorytet najwyższego unijnego sądu i kwestionować wartość jego wyroków. Również wydawanych zupełnie nie po myśli tzw. dobrej, lepszej czy nawet najlepszej zmiany…