W górę: Paweł Olechnowicz
Lotos od lat jest dobrodziejem różnych dyscyplin sportowych — rajdów i wyścigów samochodowych, narciarstwa, kolarstwa, trójmiejskich siatkarzy i koszykarzy, a także piłkarzy Lechii. Teraz paliwowy koncern stanął na szczycie hierarchii sponsorów reprezentacji kraju w piłce nożnej, zastępując Orange, którego umowa wygasła w połowie 2014 r. Kontrakt z Polskim Związkiem Piłki Nożnej podpisany przez prezesów Pawła Olechnowicza i Zbigniewa Bońka obowiązuje do końca 2018 r. i jest wart około 40 mln zł. Lotos tym posunięciem podejmuje rywalizację z Orlenem, będącym jednym z najbardziej widocznych w mediach sponsorów sportowców. Gdański koncern zmaga się z marketingowym postrzeganiem go jako marki słabszej od płockiego. Zostając głównym sponsorem kadry piłkarzy, potwierdza, że również jest graczem z biznesowej ekstraklasy, co ma znaczenie w walce o klientów przy dystrybutorach. Lotos liczy, że piłkarze zabiorą jego logo na finały mistrzostw Europy 2016 we Francji oraz mistrzostw świata 2018 w Rosji. Ciekawostką jest okoliczność, że największy w ostatnim czasie ich sukces, czyli pierwsze w polskich dziejach zwycięstwo nad Niemcami, świeżo upieczonymi mistrzami świata, przypadł akurat na okres, gdy kadra sponsora głównego w ogóle nie miała.
W górę: Artur Radziwiłł
Wiceminister finansów otrzymał dodatkowe, bardzo trudne i niewdzięczne zadania — został pełnomocnikiem rządu ds. koordynacji polskich działań wspierających reformy na Ukrainie. Mamy podzielić się doświadczeniem w reformach samorządowej i deregulacyjnej, działaniach antykorupcyjnych oraz tworzeniu instytucji kontrolnych. Udzielamy także 100 mln EUR specjalnego kredytu. Artur Radziwiłł pracuje w resorcie dopiero od maja 2014 r. Jest już pełnomocnikiem rządu ds. wprowadzenia euro. Do jego zasadniczych obowiązków ministerialnych należy zarządzanie polityką wydatkową i makroekonomiczną, działalność wynikająca z członkostwa Polski w Unii Europejskiej, współpraca z międzynarodowymi organizacjami i instytucjami finansowymi.
W dół: Jarosław Zagórowski
Prezesi spółek skarbu państwa najczęściej odchodzą z powodu zawirowań politycznych. Ostatnio jednak w Katowickim Holdingu Węglowym, Kompanii Węglowej oraz Jastrzębskiej Spółce Węglowej zmiany kadrowe podyktowały górnicze związki zawodowe. Przy czym w dwóch wypadkach nadzór właścicielski ustąpił bardzo szybko, natomiast odejście Jarosława Zagórowskiego z JSW przeszło do gospodarczej historii Polski ze względu na gigantyczne koszty odwlekania decyzji. Wobec determinacji związkowców rezygnacja prezesa była oczywistością, ale próba sił trwała aż 17 dni, z których każdy przynosił 27 mln zł strat z powodu zatrzymania wydobycia. Pierwotną przyczyną konfliktu było ogłoszenie przez zarząd planu oszczędnościowego, na który związki zareagowały strajkiem. Racje biznesowe leżały po stronie prezesa, ale zdecydowanie zabrakło mu umiejętności dialogu społecznego. Po włączeniu się do mediacji byłego wicepremiera Longina Komołowskiego związkowcy z oporami zgodzili się na wiele rozwiązań oszczędnościowych, ale kategorycznie wykluczyli pozostanie prezesa. Szczegóły porozumienia, po którym Jarosław Zagórowski zrezygnował, takie jak np. powiązanie wypłacania górnikom czternastej pensji z wynikami ekonomicznymi, nie zostały do tej pory dopracowane.
W dół: Witold Jaworski
Odszedł ze stanowiska prezesa Allianz Polska, które zajmował niecałe dwa lata. Niemieccy właściciele stawiali przed szefem ambitne cele: odzyskanie utraconych udziałów w ubezpieczeniowym rynku oraz poprawienie rentowności firmy, która miała za sobą kosztowną próbę wejścia w bankowość. Dwustronne stosunki zaczęły się psuć, a bezpośrednim powodem dymisji mogło być wynajęcie przez centralę Allianz spółki doradczej, która miała dokonać audytu dokonań zarządu w Polsce. Witold Jaworski nie wyobrażał sobie oceniania przez ludzi spoza firmy. Jego ostatnim posunięciem było wprowadzenie nowych taryf komunikacyjnych, z 70-procentową zniżką na polisy OC dla kierowców bezszkodowych.