Ze względu na porządek konstytucyjny, w samo święto wizerunkowo na wierzchu był oczywiście prezydent. Paranoja sytuacji polega na tym, że obu skonfliktowanym politykom chodzi niby o to samo — jak najsprawniejsze kierowanie siłami zbrojnymi, które pochłaniają już 2 proc. PKB, a mają nas kosztować jeszcze więcej. Minister jest tylko obsadzonym czasowo urzędnikiem, ale Antoni Macierewicz pozycjonuje się na ponadczasowego wodza. Prezes Jarosław Kaczyński dał mu wolną rękę, nadzór premier Beaty Szydło — rzeczywisty, a nie protokolarny — to iluzja, dlatego jedyną instancją, która nie zgadza się na decyzyjne sprywatyzowanie armii, jest jej nominalny zwierzchnik. Andrzej Duda w szczególności nie godzi się, aby jego urząd został wyzerowany przez ministra w konkluzjach tzw. strategicznego przeglądu obronnego. Najbardziej zdumiewa okoliczność, że zacietrzewienie wewnątrz zwartej dotychczas ekipy władców nie przygasło nawet przy tak podniosłej okazji, jak 97. rocznica Bitwy Warszawskiej.