2 mln zł kary za… skasowanie pliku

Jarosław Królak

opublikowano: 09-12-2018, 22:00

Po siedmiu latach żmudnego procesu sądowego Grupa INCO ostatecznie przegrała i musi zapłacić karę za utrudnianie kontroli UOKiK.

Orzeczenie sądu apelacyjnego jest prawomocne i kończy, przynajmniej teoretycznie, wieloletni, pełen zwrotów akcji spór sądowy Inco Veritas (od 2012 r. Grupa INCO) z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK). Batalia zaczęła się w 2010 r., kiedy urząd antymonopolowy nabrał podejrzeń, że znany producent chemii gospodarczej (np. płynów do mycia naczyń Ludwik i Lucek, pasty do butów Buwi) oraz nawozów ogrodowych (Florovit, Azofoska) może nielegalnie ustalać z dystrybutorami hurtowe ceny minimalne produktów. W celu weryfikacji podejrzeń wszczęto postępowanie. Kontrolerzy UOKiK, mając zgodę sądu na przeszukanie, weszli do pomieszczeń warszawskiej siedziby Inco Veritas, spółki akcyjnej należącej do Katolickiego Stowarzyszenia Civitas Christiana. Zamierzali zabezpieczyć dokumenty i zawartość komputerów, mogące stanowić dowody w sprawie.

W czasie trwania kontroli dyrektor sprzedaży i marketingu firmy, użył przycisku „usuń” w laptopie, wrzucając do „kosza”dokument „Minimalne ceny gazetkowe”. Czynność ta okazała się brzemienna w skutkach dla firmy. Prezes UOKiK uznał, że menedżer chciał ze swojego laptopa usunąć potencjalny ważny dowód ustalania cen z dystrybutorami, by utrudnić postępowanie urzędu. Nie pomogły tłumaczenia że dokument nie został całkowicie usunięty z laptopa (został odzyskany z „kosza”), a wcześniej dyrektor przekazał kontrolerom jego wersję papierową. Prezes UOKiK był nieugięty. Stwierdził, że Inco Veritas w sposób rażący zamierzała utrudnić kontrolę w celu zatarcia śladów niedozwolonej zmowy cenowej i w 2011 r. nałożył za to karę w wysokości 2 mln zł. Firma odwołała się do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK), który w 2014 r. uchylił decyzję prezesa UOKiK. Urząd odwołał się do wyższej instancji, jednak sąd apelacyjny w 2015 r. również stanął po stronie firmy.

Radość firmy z prawomocnego zwycięstwa okazała się jednak przedwczesna. Prezes UOKiK postanowił walczyć do końca. Wniósł kasację do Sądu Najwyższego na tyle skutecznie, że w 2016 r. najwyższa instancja nakazała SOKiK powtórzenie procesu. Sprawa przybrała niekorzystny obrót dla Grupy INCO. W 2017 r. SOKiK orzekł zupełnie inaczej niż w 2014 r. — utrzymał decyzję urzędu, a teraz potwierdził to sąd apelacyjny. Kara 2 mln zł za utrudnianie kontroli stałasię prawomocna. Firma może wnieść kasację do Sądu Najwyższego. „Po otrzymaniu pisemnego uzasadnienia wyroku podejmiemy decyzję o ewentualnych dalszych krokach prawnych” — odpisał nam zarząd Grupy INCO. Sprawa główna, czyli podejrzenie zmowy Inco Veritas z dystrybutorami, polegającej na ustalaniu hurtowych cen minimalnych przez 10 lat, zakończyła się nałożeniem na firmę przez prezesa UOKiK kary — także 2 mln zł. Przeszła przez wszystkie instancje sądowe, a ostatecznie zakończyła się w 2017 r., gdy decyzję prezesa urzędu utrzymał w mocy Sąd Najwyższy.

222 mln zł Taka była łączna kwota kar finansowych nałożonych na firmy w 2017 r. przez prezesa UOKiK…

2,5 mln zł …a taka — średnia kara przypadająca na jednego ukaranego przedsiębiorcę.

Podpis: Jarosław Królak

Być może zainteresuje Cię też:

Polecane

Inspiracje Pulsu Biznesu

Wielkie rzeczy w małej czarnej

Fatalistycznie patrząc, Adam Ringer dostał od losu małą rolę do odegrania. Na kawiarnianym rynku, wyciągającym co roku jakieś dwa miliardy złotych z kieszeni Polaków, jego pomysł miał być najwyżej anegdotą dla znajomych. Ot, krótkim wspomnieniem po dobrym espresso znikającym w kalejdoskopie warszawskiej ulicy. Było więc ciśnienie („w początkach wieku nie było w Warszawie dobrej kawy i kawiarni”), para („miałem swoją wizję, która nie była rentowna, ale zarabiałem na innych biznesach”) i wreszcie kilka szybkich łyków gorącego napitku o aromacie klęski („gdy zaczęła się ekspansja zagranicznych sieci, poczułem, że, mając co najwyżej kilka lokali, upadniemy w mgnieniu oka”). Dziś to jednak Adam Ringer wychodzi na swoje: facet wyraźnie po sześćdziesiątce szybko rozwija sieć uwielbianą przez dwudziestoi trzydziestolatków. Niemal 50 przestrzennych kawiarni Green Caffè Nero powoduje, że w starciu ze Starbucksem i Costa Coffee rodzima sieć nie jest chłopcem do bicia. Ba, już zarabia miliony, a w kontrze do korporacyjnego ładunku gotówki konkurentów Ringer sprzymierzył się z Gerrym Fordem,...

Jak budować polski pojazd elektryczny?

„Puls Biznesu”: Od kiedy interesuje się pan elektrycznymi samochodami? Piotr Moncarz: Pierwsza konferencja w Stanfordzie, na której poważnie mówiliśmy o samochodzie elektrycznym, odbyła się siedem lat temu. Nisza robiła się coraz bardziej widoczna, więc przyjeżdżając do Polski, mówiłem: wejdźmy w tę próżnię. Poprzedni rząd nie wszedł. Obecny się na to nastawił. Dostałem zaproszenie do zespołu pracującego nad tym projektem i je przyjąłem. Jest szansa spięcia polskiego potencjału z tym, co mogą dać światowi liderzy technologii. Konkretną pracę zaczyna się od czego? Od konkursu na karoserię. Samochód musi mieć kształt, w którym wszystko, nad czym pracujemy, powinno się zmieścić. Kształt jest też potrzebny do komunikacji społecznej i pomaga zbudować emocje wokół projektu. Nie powinno się zacząć od czegoś ważkiego, np. od baterii? O bateriach warto rozmawiać, ale decyzje w tej chwili byłyby chyba przedwczesne. Popatrzmy najpierw, w jakim kierunku pójdzie świat. Co po karoserii? Równolegle z konkursem na karoserię powinny ruszyć programy sektorowe, np. związane z silnikiem. Potem przyjdzie czas na wybór tego, co...

Jak Bertus z popiołów

— Niedawno zażartowałem ze swoich menedżerów. Na spotkaniu zrobiłem marsową minę i mówię: ludzie, wszystko jest źle w tej firmie. „No jak to, wszystko źle?” — pyta ktoś nieśmiało. A ja na to, że tak, że dosłownie do d... i w tym dziale, i w tamtym, załamany jestem wami, mam was dość! „Prezes, co ty wygadujesz?!” — uniósł się wreszcie jeden z dyrektorów — opowiada Bertus Servaas, właściciel kieleckiej Vive Group. I zaraz dorzuca, że ta scenka, którą sprowokował tuż po odebraniu (nareszcie!) polskiego obywatelstwa, zakończyła się happy endem. Po wybuchu dyrektora Bertus Servaas rozpromienił się i odpalił: — No co, Polak jestem! Korzenie w Wiśle Ale nie, właściciel trzeciej największej w Europie firmy zajmującej się sortowaniem i handlem używaną odzieżą, nie będzie teraz wyrzucał z siebie litanii zarzutów wobec polskości, biało-czerwonej mentalności doprowadzającej zachodnich Europejczyków do łez. — Przecież jestem jednym z was, Polakiem, mieszkam tu niemal 25 lat i to właśnie dzięki temu, że tu jestem, osiągnąłem taki sukces. My, Polacy, mamy świetną...