Irracjonalne, ale „bycze” zachowanie Wall Street

Potem też było interesująco, bo pojawili się wygłodniali ekranu telewizyjnego ludzie z Fed (przed posiedzeniem musieli milczeć). Pojawiły się też dane o styczniowej inflacji oraz sprzedaży detalicznej w USA. Jaka była reakcja rynków? Można powiedzieć, że dość niezwykła i w chwili pisania komentarza (wieczór 25. lutego) utrudniająca stawianie wiarogodnej prognozy.

Ale po kolei. Zacznę od posiedzeń FOMC i ECB oraz BoE – wspomnę o nich w dużym skrócie, bo przecież to już historia, o której mało kto pamięta (żart). Wszystkie podniosły stopy procentowe – ECB i Bank Anglii po 50 pb. Decyzja Fed (FOMC) też była zgodna z oczekiwaniami (25 pb podwyżki do 4,50-4,75%).

Reakcja rynków na konferencję Jerome Powella, szefa Fed, mogła dziwić, bo ogólny wydźwięk konferencji prezesa jak również komunikatu po posiedzeniu był według mnie (i nie tylko mnie – większość poważnych portali tak to oceniała) „jastrzębi”, a rynek zareagował odwrotnie. Gracze z powodzi „jastrzębich” zdań wybrali jeden fragment „rozpoczął się proces dezinflacji” i na tym zbudował wzrost indeksów w tym i szalone zwyżki w następnym dniu.

Kurs EUR/USD podczas konferencji Powella wystrzelił na północ uderzając w poziom 1,10$. Zakładałem, że 50% zniesienie bessy tego kursu, czyli poziom niewiele niższy, zostanie osiągnięte, ale nie zakładałem, że będzie to tak szybko i z tak błahego powodu. Następnego dnia po posiedzeniu EBC kurs spadł o tyle o ile dzień wcześniej wzrósł i to było jeszcze bardziej zabawne.

Konferencja Christine Lagarde, szefowej ECB, była chaotyczna i doprowadziła do konfuzji. Na początku konferencji zapowiedziała wzrost stóp w marcu o kolejne 50 pb. Tego rynek oczekiwał, ale zapowiedź decyzji półtora miesiąca przed posiedzeniem (odbędzie się 16. marca) była dość niezwykłym wydarzeniem. Zdumieni byli też dziennikarze zgromadzenia na tej konferencji. Padały pytania z prośbą o wyjaśnienie. Lagarde wyraźnie się plątała, a w końcu konferencji powiedziała, że zamierzają podnieść stopy o 50 pb, ale możliwe jest też 25 pb lub „każdy inny poziom”. I to właśnie przeceniło euro.

Od tego rozpoczęła się prawdziwa korekta spadkowa kursu EUR/USD, która pociągnęła za sobą bardzo dynamiczną przecenę złotego. Nawiasem mówiąc złotemu „przysłużyła się” geopolityka. Wzrost napięcia, oczekiwana ofensywa rosyjska, rakieta fruwająca gdzieś między Mołdawia i Rumunią – to wszystko walucie kraju przyfrontowego, bardzo zaangażowanego w pomoc Ukrainie, musiało zaszkodzić.

Wydawało się, że kropkę nad i postawi miesięczny raport z amerykańskiego rynku pracy - był bowiem nieoczekiwanie doskonały. Liczba nowych miejsc pracy przekroczyła pół miliona, a dane z poprzedniego miesiąca zweryfikowano w górę. Poza tym stopa bezrobocia (3,4%) była na poziomie sprzed 53 lat. Nie była to jednak kropka nad i.

Pojawił się znowu Powell i znowu według mnie został źle zrozumiany. Według mnie na rynku panowała swoiste „chciejstwo” (wishful thinking) i wszystko interpretowano na korzyść obozu byków. Dopiero, kiedy pojawili się publicznie kolejni mówcy z Fed ostrzegający o przedłużeniu cyklu podwyżek stóp to korekta zaczęła się przedłużać. Coraz częściej mówiono o tym, że Fed może podnieść stopy nawet do 6%

Czekaliśmy jednak na 14. lutego, kiedy to zobaczyliśmy dane o amerykańskiej inflacji CPI. Były rozczarowujące, bo co prawda inflacja CPI spadła, ale tylko o 0,1 pp (do 6,4%), a oczekiwano, że zejdzie z 6,5 do 6,2%. To natychmiast doprowadziło do pojawienia się nagłówków w Bloombergu i nie tylko tam mówiących o przedłużeniu cyklu podwyżek stóp. Rynek znowu jednak wolał widzieć pozytywy. Po nerwowej sesji indeks NASDAQ wzrósł, a S&P 500 zakończył dzień praktycznie neutralnie.

To samo chciejstwo widoczne było w dniu pisania komentarza. Dane o sprzedaży detalicznej w USA były w wręcz doskonałe. Wzrost sprzedaży o 3% m/m był największy od marca 2021 roku. Konsument się nie poddaje, a przecież takie poddanie się najchętniej widziałby Fed. Nieco zmniejszyło wartość raportu to, że produkcja przemysłowa w styczniu nie zmieniła się, a oczekiwano wzrostu o 0,5% m/m. To w niczym jednak nie zmieniło obaw o to, że Fed przedłuży cykl podwyżek stóp.

Logicznie zachował się rynek walutowy – mocno spadł kurs EUR/USD. Podobna była reakcja rynku długu – rentowność obligacji rosła. To wszystko przeceniało złoto i miedź oraz ropę (tutaj szkodził duży wzrost zapasów). Jedynie rynek akcji zachowywał się znowu irracjonalnie. Owszem indeksy rozpoczęły sesję od spadków, ale potem ruszyły na północ i w chwili pisania tekstu testowały linię poziomu neutralnego.

Wniosek? Rynek chce kontynuować zwyżki indeksów nie reagując na sygnały mówiące o tym, że Fed będzie mocniej podwyższał stopy (może nawet do czerwca), co może niejako skokowo, nagle zaszkodzić gospodarce i zyskom spółek. Następny raport z rynku pracy w USA jest dopiero 10. marca. Potem będziemy czekali na odległe posiedzenie FOMC kończące się 22.marca. Dużo czasu, a skoro tak to do dopiero przed raportem z rynku pracy można obawiać się przedłużenia korekty.

Na razie obowiązuje sygnał kupna z NASDAQ (podwójne dno z zakresem przynajmmniej do 12.800 pkt.). W Polsce rynek zachowuje się nadal korekcyjnie. Jednak to, że na dzień przed opinią rzecznika TSUE w sprawie opłat za bezumowne dostarczenie kapitału tym, którzy wygrali z bankami sprawy „frankowe”, akcje banków poprowadziły WIG20 na północ daje nadzieję na powrót do zwyżek. Należy tylko pamiętać o geopolityce. Ofensywa Rosji i odpowiedź Zachodu może w każdej chwili popsuć nastroje na rynkach.