O panice, która szybko znikła

To był początek tego nieszczęścia. Mówienie o recesji gwałtownie przeceniło euro (umocniło dolara). Siłę tego umocnienia zwiększało pokonanie wsparć technicznych z przełomu 2016 i 2017 roku. To doprowadziło do znacznego zwiększenia podaży euro i popytu na dolara. Kurs EUR/USD ruszył w kierunku parytetu, czyli sytuacji, w której euro i dolar są sobie równe.

To zaś przełożyło się na rynek surowcowy, bo silny dolar zawsze szkodzi surowcom. Cena ropy (siła podaży wspomagana przez podaż z rezerw strategicznych USA) załamała się i spadła o dziesięć procent, mocno staniało złoto (do poziomu najniższego od siedmiu miesięcy) i srebro (najniżej od dwóch lat). Oczywiście mocno staniała też miedź, który to metal jak się mówi ma doktorat z ekonomii (pokazuje, gdzie idzie gospodarka), cena sięgnął poziomu sprzed dwudziestu miesięcy.

Można powiedzieć, że taniało prawie wszystko – zgodnie z powiedzeniem „cash is king” (gotówka jest królową). Mocno taniało nawet zboże (mimo braku zboża z Ukrainy). Nie bardzo było wiadomo, gdzie można się skryć ze swoim kapitałem podczas takiej, zdecydowanie mało oczekiwanej, paniki. Jedynym miejscem od dłuższego już czasu (o czym czasem wspominam) były fundusze obligacji. Oczekiwanie recesji lub spowolnienia gospodarczego musiało zwiększać popyt na obligacje podnosząc ich ceny (zmniejszając rentowności).

Okazało się też, że europejskiej panice nie uległ rynek amerykański. Indeksy rozpoczęły sesję od spadków, ale spadające rentowności obligacji pomogły bykom i koniec sesji był pozytywny, a w kolejnych dniach zwyżki były kontynuowane. W końcu w USA przecież taniego gazu nie zabraknie, a recesja jest wysoce niepewna. Można powiedzieć, że nie da się postawić wiarygodnej prognozy odnośnie tego, co czeka gospodarkę USA i Europy w nawet bliskiej przyszłości. Ośrodki analityczne na całym świecie oczywiście stawiają prognozy, ale różnią się one drastycznie.

Po przecenia z 5. lipca kolejne dni były dla rynków akcji bardzo korzystne, a ten początkowy spadek został szybko wymazany. Nawet cena ropy odrobiła połowę spadku. Nie dotyczyło to rynku walutowego, na którym najwyraźniej kurs dolara koniecznie chce dojść do parytetu z euro. Bessa nadal trwa też na rynku metali szlachetnych.

Mówiono, że stagflacja powinna pomóc złotu, a tym czasem oczekiwanie recesji i wysoka inflacja temu metalowi szkodzą, bo dla rynków bardziej się liczą działania Fed, mocny dolar i nadal wysokie rentowności obligacji. Być może po posiedzeniu FOMC, kiedy to prawie na pewno stopy wzrosną o 75 pb (raport z rynku pracy w USA postawił kropkę nad i) zacznie się korekta (może nawet wcześniej) na rynku walutowym i co za tym idzie na rynku złota.

W lipcu są jeszcze posiedzenia FOMC, ECB, a RPP swoją decyzje już podjęła. Dobrze, że Rada podniosła stopy tylko o 50 pb i nie poszła śladem szalonych działań Węgrów, których bank centralny podniósł stopy o 200 pb (do 9,75%). Rada ma teraz czas do września (w sierpniu posiedzenia nie ma). Zobaczymy jak spadek indeksu surowców CRB (o około 16%) oraz odczyt indeksu PMI dla polskiego przemysłu (44,4 pkt. – daleko od granicznych 50 pkt.) wpłynie na inflację i całą gospodarkę. Jest spore prawdopodobieństwo, że stopy w Polsce już nie wzrosną.

Ja nadal uważam, że rynki finansowe wykorzystają półtora miesiąca (połowa lipca i sierpień) do wypracowania korekty, bo w tym miesiącu posiedzenia ECB i FOMC nie ma. Za to 13. lipca rozpoczynał się sezon publikacji raportów kwartalnych przez spółki w USA, co często pomaga obozowi byków. Na razie oczekuję tylko korekty, bo co będzie we wrześniu (statystycznie najgorszy miesiąc dla akcji na Wall Street) tego nikt nie wie.