Gorące rytmy, rozgrzane ciała. Karaibskie klimaty w studiu tańca Salsa Libre.
Trochę na uboczu, na warszawskim Solcu, pod mostem Poniatowskiego skrywa się kawałek Karaibów — centrum tańca Salsa Libre. Niezależnie od pory roku, zawsze tutaj gorąco. Przez cały dzień odbywają się kursy salsy, samby, hip-hopu, cza-czy, tańca brzucha. Czas się zatrzymuje, codzienność znika. Rządzi taniec.
Jeszcze parę lat temu mało kto u nas słyszał o salsie. Marek Domański też pewnie by się o niej nie dowiedział, gdyby nie stypendium w Stuttgarcie.
— Kumpel z Nikaragui zabrał mnie do Hawana Club na urodziny znajomego. Trafiliśmy na Free Latin Salsa Classess — wspomina Domański.
Zauroczył go taniec latynoamerykański.
— Praktykowałem wtedy buddyzm. Medytowałem po parę godzin. Okazało się, że takie samo odprężenie daje mi parę kawałków salsy — mówi Marek Domański.
Porzucił wtedy fascynację Wschodem na rzecz Karaibów.
— Salsa działała na mnie jak magnes. Przyciągała energią — wyznaje.
W przeciwieństwie do niego jego wspólniczka Anna Chagowska tańczyła od zawsze.
— Od dzieciństwa mama wysyłała mnie na tysiące zajęć. Byłam w ognisku baletowym. Taniec kojarzył mi się z podnoszeniem nóg i ciężką pracą — wspomina Anna Chagowska.
Przestał jej tak się kojarzyć, kiedy wyjechała na praktyki do Niemiec, niedaleko Stuttgartu.
— Trafiłam do klubu salsowego. Wszyscy po prostu świetnie się bawili — mówi Anna Chagowska.
Tam się spotykali. Chodzili na karaibskie imprezy, festiwale i na warsztaty, bo kultura salsowa podbijała zachodnią Europę.
Skok na głęboką wodę
Po powrocie do kraju, chcieli spełnić swoje marzenia — propagować salsę. Mieli w rękach atuty. Znali środowisko. Wiedzieli, jak zorganizować imprezy czy warsztaty. Pierwsze zajęcia odbyły się w Helikon Jazz Cafe.
— Kompletne zaskoczenie. Przyszło 80 osób. Ale był ścisk — śmieje się Marek.
Sukces. Problem polegał tylko na tym, że ludzie przychodzili tańczyć, a nie pić. Szybko stracili dobrą lokalizację. Znaleźli się w punkcie wyjścia, choć wiedzieli, że na brak chętnych nie będą narzekać. Ani udało się znaleźć inny klub.
— Czterech facetów siedziało i drapało się w łyse głowy, co by tu zrobić z klubem? Wpadła Ania, ładna, zgrabna i sprzedała im pomysł na imprezy salsowe. Oni to kupili — opowiada Marek.
Zaczęli organizować imprezy w Insomnii na ul. Polnej (teraz Baazar). I powoli wszystko zaczęło się kręcić. Gromadzili coraz więcej ludzi. Zaczęło im brakować miejsca. Zrobili biznesplan i wzięli kredyt.
— Musieliśmy dwa i pół raza zwiększyć obroty, żeby wyjść na swoje — wylicza Marek.
Nie chcieli stworzyć wyłącznie szkoły tańca, lecz także klub. Znaleźli lokal na Solcu. 420 mkw. Dodatkowo nie było problemu z sąsiadami, bo tam są głównie biura. Remont kosztował ich blisko 230 tys. zł. Najdroższa okazała się dźwiękoszczelna ściana łącząca sale do tańczenia. Pozwala prowadzić zajęcia w pomieszczeniach obok bez obawy, że kurs hip-hopu będzie odbywał się w rytmach samby.
Oficjalne otwarcie świętowali w grudniu 2005 r. Szkoła została w nurcie rytmów etniczno-streetowych. Dlatego ofertę kursów wzbogacili o hip-hop, sambę i taniec brzucha. Wszystko jednak spaja salsa.
Klucz to atmosfera
Najważniejszy jest zespół. Ludzie z pasją łatwo rozprzestrzeniają miłość do tańca.
— Zaczęliśmy szukać współpracowników, ludzi z feelingem — mówi Marek.
Ich zespół liczy 37 osób. Wprowadzają tygodniowo w tajniki tańca blisko tysiąc osób. Niektórzy w studiu na Solcu spędzają cały tydzień. I nie mogą narzekać na monotonię. Zaczynając od cyklicznych sobotnich imprez jak Bomba Latina. Niektórzy mówią o niej najgorętsza impreza karaibska w mieście. Zaczyna się tradycyjnie od lekcji salsy. A potem na parkiecie swoich sił może próbować każdy. Zazwyczaj tutaj stawiają pierwsze kroki nowi kursanci. W poniedziałek dla wytrwałych Galeria Uff. Można tam poćwiczyć technikę i nowe triki taneczne.
Nie brak też imprez tematycznych, jak na przykład Samba & Reggaeton Weekend. W czasie dwóch dni studio zamieniło się w ulice Rio de Janeiro. Gwoździem programu okazał się pokaz samby brazylijskiej, zaprezentowany przez kursantki ze studia. Wszystko dopięto było na ostatni guzik, łącznie ze strojami — do każdego utworu zupełnie inny.
— Dla odwagi przed występem napiłyśmy się cachaca, tradycyjnej brazylijskiej wódki z trzciny cukrowej. Bardzo niedobra — zdradza tajemnicę sukcesu jedna z kursantek.
Okazuje się, że czasem nawet okropna wódka, nie potrafi zmącić karaibskiego klimatu Salsa Libre. n
No Woman, No Cry
Reggae narodziło się na Jamajce. Podbiło świat, kiedy kraj odzyskał niepodległość w 1962 r. Łączy różne gatunki, jak: calypso, blues, salsa, ska, rumba, cumina-burru czy samba. Pobrzmiewa w nim muzyka Indian, ma też wiele wspólnego z rytmami afrykańskimi, a nawet z hinduskimi. Symbolem gatunku jest Bob Marley (1945-1981) i jego zespół The Wailers.
Taniec w kręgu
Capoeira to połączenie sztuki walki, gry i tańca. Jeszcze w XVIII w. była manifestacją odrębności kulturowej w kręgach brazylijskich niewolników. Jej korzenie sięgają jednak głębiej. Wywodzi się z rytualnych tańców plemion afrykańskich. Są w niej także elementy charakterystyczne dla Indian południowoamerykańskich. Capoeira różni się on innych stylów walki. Jest bardziej dynamiczna i płynna niczym taniec. Nieodłącznie wiąże się z nią rytuał roda, czyli kręgu. Capoeiristas tworzą zamknięty krąg, którego głównym elementem jest orkiestra — bateria. Gracze parami wchodzą do środka, by tam prowadzić symulowaną walkę — jogo. Pozostali w tym czasie grają na berimbau i śpiewem nadają całości energię — axé.
Salsa Libre w liczbach
230
tys. zł Tyle wydali na wystrój i infrastrukturę studia na Solcu.
1
tys. osób Tylu stałych kursantów ma Salsa Libre.
1,5
tys. osób Tylu miłośników tańca gromadzi główna impreza międzynarodowego festiwalu salsy.
W rytmie Hawany
Kuba słynie nie tylko ze znakomitych cygar i aromatycznej kawy. The Buena Vista Social Club to najsłynniejszy klub Hawany. Szczyt jego popularności przypadł na lata 40. Sławę przedłużył mu film pod tym samym tytułem. Wim Wenders, reżyser, pokazał w nim życie kubańskich muzyków: Ry Cooder, Ibrahim Ferrer, Ruben Gonzales, Eliades Ochoa, Omara Portuondo, Company Segundo, Orlando „Cachaito” Lopez, Barbarito Torres i Amadito Valdes. Tworzyli oni muzykę ludową. Żyli w biedzie, a muzyka była ich jedynym natchnieniem. Legendarne gwiazdy muzyki kubańskiej są już w podeszłym wieku, ale ich muzyka ciągle żyje i zachwyca. Film ukazuje miejsca spotkań artystów, wywiady, a nawet ich koncert w Carnege Hall w Nowym Yorku.
Anna Borys