Kolejną ważną datą jest rok 1841 - 20 czerwca rozegrano pierwszy wyścig na Polach Mokotowskich. Ta data uznawana jest za początek wyścigów konnych w Polsce. W tymże roku powołano także Polskie Towarzystwo Wyścigów Konnych. W roku 1880 wprowadzono totalizator organizujący zakłady wzajemne, co w znaczący sposób upowszechniło wyścigi oraz nadało im charakter popularnej formy rozrywki i możliwość obcowania z końmi.
W XIX wieku największe osiągnięcia hodowlane, a tym samym wyścigowe uzyskiwali Ludwik Krasiński, Jan Ursyn Niemcewicz, czy Władysław Wodziński. Koniec tego stulecia to pasmo sukcesów koni pełnej krwi wyhodowanych w Polsce, w tym wielokrotne zwycięstwa na torach w Moskwie i Carskim Siole. Rok 1884 w szczególny sposób zaznaczył się w historii polskich wyścigów. Urodził się, bowiem ogier Ruler, zasłużony reproduktor, którego potomstwo wygrało m. in.:
Wszechrosyjskie Derby – 2 razy,
Derby Warszawskie – 2 razy,
Nagrodę Cesarską w Moskwie – 6 razy,
Nagrodę Cesarską w Petersburgu – 3,
Nagrodę Cesarską w Warszawie – 4 razy,
St. Leger w Petersburgu – 3 razy,
w Warszawie – 2 razy,
Wielką Warszawską – 4 razy,
OAKS w Moskwie – 2 razy,
OAKS w Warszawie – 3 razy.
Od 1911 roku, odbywa się w maju prestiżowa gonitwa imienna na dystansie 1600 m o Nagrodę Rulera.
W 1925 "Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni w Polsce" nabyło ok. 150 ha z większego kompleksu gruntów na Służewcu, należącym wówczas do dóbr wilanowskich hrabiów Branickich. Został zaprojektowany w oparciu o założenia i potrzeby nowoczesnego toru, lecz bez wzorowania się na torach zagranicznych.
Projektantami założenia byli wybitni przedwojenni architekci: Zygmunt Plater-Zyberk i Juliusz Żórawski, którzy zaprojektowali kompleks łączący modny w latach 30. XX wieku styl funkcjonalistyczny i styl okrętowy. Założenie, bez wyraźnych dominant, składa się z dwóch torów (piaszczystego toru treningowego, położonego na osi wschód - zachód oraz głównego, trawiastego toru o długości 2200 m, na którym odbywają się wyścigi płaskie, położonego na osi północ-południe wzdłuż ulicy Puławskiej) i trzech trybun. Trybuny zostały skierowane na wschód w celu uniknięcia popołudniowego nasłonecznienia a różnią się przeznaczeniem dla różnych grup użytkowników.
I tak, Trybuna Pierwsza (tzw. członkowska lub reprezentacyjna) z paddockiem to ekskluzywny pawilon połączony z budynkiem administracyjnym dla sędziów i dziennikarzy. Posiada przeszkloną ścianę kurtynową rozpiętą na wysokości trzech kondygnacji od strony paddocku, podwieszaną pochylnię pomiędzy piętrami zamiast schodów i tarasy dla widowni. Na południe od trybuny pierwszej, w latach 1937-1944, znajdowała się wieża ciśnień, zburzona przez Niemców, dla których tor wyścigowy służył jako lotnisko, a wieża stanowiła zagrożenie dla lądujących samolotów wojskowych.
Kolejna, Trybuna Druga, dla ok. 4500 osób posiada głównie miejsca stojące, siedzące w lożach i tarasy.
Trybuna III dla 7000 osób zawiera wyłącznie miejsca stojące, nigdy nie została oddana do użytku. Trybuna posiadała szereg interesujących atrakcji, jak m.in. sala dansingowa w podziemiach, z obrotowym parkietem.
Oprócz toru wyścigowego i trybun dla kibiców, teren został zaprojektowany jako imponującej wielkości kompleks treningowy, składający się m.in. z murowanych stajni i przylegających do nich mieszkań/pomieszczeń gospodarczych, karuzel do stępowania koni, wygodnych padoków przy stajniach, oraz przestronnych padoków wzdłuż Alei Wyścigowej. Innowacyjnym rozwiązaniem był podziemny tunel (znajdujący się między trybuną honorową a dżokejką) łączący teren treningowy z torem wyścigowym, którym to tunelem konie były doprowadzane do gonitw. Również unikatowym przedsięwzięciem było stworzenie tzw. parku angielskiego (na południe od dżokejki), w którego skład wchodzi starannie zaprojektowana zieleń oraz zbiornik przeciwpożarowy (który swoim wyglądem bardziej przypomina stylowy basen). Nieopodal toru treningowego zbudowano ogromny magazyn na paszę dla koni.
Tor otwarto w sobotę 3 czerwca 1939 roku i był to w tym czasie najnowocześniejszy i największy tor wyścigów konnych w Europie.
Pierwszą gonitwę, która była przeznaczona dla 3-letnich koni IV kategorii, na dystansie 1600 metrów wygrał Felsztyn (Büves- Gibson Maid) przed Pontusem, Kockiem, Karioką II i Gondolą. Czas gonitwy 1 minuta 42,5 sek.