Każda dziedzina otrzymała wagę, uwzględnioną w końcowych przeliczeniach Indeksu. Kluczowe dziedziny bezpieczeństwa, dla których wyliczano subindeksy, to:
1. Regulacje. Spisanie reguł użytkowania aut, ich przestrzeganie oraz ustanowienie granic, czyli sankcji i nagród, a więc stworzenie systemu, dzięki któremu firma wskazuje, że ma narzędzia wymuszające stosowanie się do regulacji i nie zawaha się ich użyć. Z tym ostatnim bywa różnie. Nawet firmy, które mają
tzw. car policy (spisane reguły używania aut) stosują je wybiórczo, więc dokument jest fikcją.
2. Raportowanie. Tworzenie zestawień i raportów celem kontrolowania opieki nad autami, a także świadomość roli raportowania. Bez niego trudno mówić o zarządzaniu bezpieczeństwem i optymalizowaniu kosztów utrzymania floty.
3. Zarządzanie. Model sprawowania opieki nad flotą (specjalnie wyznaczona osoba czy tylko oddelegowana i „jakoś” panująca nad tą dziedziną), czas poświęcany m.in. na zbieranie danych do raportów, sprawowanie nadzoru nad całością.
4. Szkolenia i komunikacja. Edukacja osoby zarządzającej flotą i jej użytkowników, w tym przekazywanie im informacji o ich udziale w kosztach i oszczędnościach, jakie przynoszą firmie, używając pojazdu.
5. Prewencja. Chodzi m.in. o sprawdzanie uprawnień użytkowników, punktów karnych, praw jazdy, wyposażenie aut w zestawy głośnomówiące. Badanie przeprowadzono między 30 sierpnia a 7 września 2012 r. w małych i średnich przedsiębiorstwach (bez mikro), które mają samochody służbowe.
Reprezentatywna dla rynku flotowego próba wyniosła 200 firm (błąd pomiaru: ± 4 proc., poziom ufności 95 proc.). Do badania kwalifikowano wyłącznie firmy prywatne, prowadzące aktywną działalność zarobkową (nie zawieszone, nie będącew stanie likwidacji). Musiały one spełnić dwa warunki:
— zatrudnienie właściwe dla małych i średnich firm,
— dysponowanie minimum 15 autami służbowymi. Ankiety przeprowadzano z osobami wskazanymi jako zarządzające flotą (o ile była taka osoba i firma miała choć zalążek polityki zarządzania flotą).
W badaniu uczestniczyły podmioty, które na co dzień użytkują samochody służbowe w różnej formie finansowania — zarówno kupione za własne pieniądze, jak i nabyte w formie leasingu czy kredytowane. Pomiar wykonywano techniką wywiadów telefonicznych CATI wg standaryzowanego kwestionariusza wywiadu.