Dzień po podpisaniu dokumentu ambasador USA pisał do Waszyngtonu w tajnym szyfrogramie:
"Zostałem poinformowany w ścisłym zaufaniu, że osiągnięto wczoraj wieczorem pełne porozumienie między rządami sowieckim a niemieckim odnośnie do spraw terytorialnych w Europie Wschodniej, w wyniku którego Estonia, Łotwa, wschodnia Polska i Besarabia są uznane za sferę żywotnych interesów sowieckich. Mój informator dodaje, że artykuł czwarty, który zabrania każdemu z kontrahentów przystępowania do jakiejkolwiek grupy mocarstw skierowanej przeciw drugiemu, wyklucza nie tylko przyłączenie się Sowietów do sojuszu anglo-francuskiego, ale również jakąkolwiek kolaborację niemiecko-japońską. Poinformowano mnie, że rokowania były prowadzone osobiście przez Stalina, który nie ukrywał przed Ribbentropem, iż był od dawna za zbliżeniem sowiecko-niemieckim. Po zawarciu traktatu Stalin wypił toast za Hitlera i za "wznowienie tradycyjnej przyjaźni niemiecko-rosyjskiej". Poinformowano mnie, że w wyniku dyskusji odnośnie do spraw terytorialnych, dotyczących krajów położonych między Niemcami a Związkiem Sowieckim, osiągnięto milczącą zgodę, iż Związek Sowiecki otrzyma kompensaty terytorialne, jeśli sobie będzie ich życzył, za zmiany terytorialne, które Niemcy mogą wprowadzić w tych regionach."
Równocześnie z podziałem środkowej Europy rozpoczęto negocjacje w sprawie warunków zawarcia osobnej umowy handlowej, dzięki której oba państwa mogły przystąpić do wyczerpującej wojny ze swymi wrogami. W ramach różnych umów w latach 1940–1941 Niemcy otrzymały od ZSRR:
- 2,7 mln t złomu metali kolorowych
- 2,0 mln t produktów naftowych
- 1,5 mln t ziarna zbóż
- 1,2 mln t wyrobów walcowanych
- 1,5 mln m³ drewna
- 350 tys. t miedzi
- 280 tys. t manganu
- 100 tys. t bawełny
- 42 tys. t chromu
- 30 tys. t surowca kauczukowego
Import surowców i żywności z ZSRR kompensował III Rzeszy blokadę handlową rozpoczętą wraz z wybuchem wojny przez Wielką Brytanię i Francję. Tuż przed wybuchem wojny na froncie wschodnim import z ZSRR wynosił aż 70% całkowitego wwozu towarów do Niemiec.
Dwa dni później, 25 sierpnia, w Londynie Edward Wood, 1. hrabia Halifax razem z Edwardem Bernardem Raczyńskim podpisali układ o pomocy wzajemnej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, znany jako polsko-brytyjski układ sojuszniczy.