Premier Donald Tusk zaszył się głęboko w politycznym bunkrze dowodzenia, przygotowując na środę kontrofensywę i koncentrując wojska PO. W tej sytuacji we wtorek medialnym bohaterem dnia stał się szef CBA Mariusz Kamiński (patrz wektor). Do opisu paranoicznej wręcz sytuacji idealnie pasuje przywołany w tytule odwieczny dylemat filozoficzno-drobiarski. Ze sprzecznych oświadczeń i kontroświadczeń naprawdę trudno się zorientować, czy ujawnienie hazardgate to skutek wezwania Kamińskiego do prokuratury, czy odwrotnie — postawienie szefowi CBA zarzutów to właśnie odwet aparatu rządowego za nagłośnienie ciemnych interesów ekipy PO.

Osobiście wzruszyłem się troską szefa CBA o finanse publiczne. Według Kamińskiego, jego akcja spowodowała, iż proces legislacyjny został "zabezpieczony" i budżet 2010 będzie bogatszy o kilkaset milionów złotych. Ponoć już w połowie września zadeklarował premierowi, że "absolutnym priorytetem CBA jest pozyskanie dla przyszłorocznego budżetu państwa jak największych środków i CBA wykaże w tym zakresie maksymalną determinację". Nie pamiętam, czy resort finansów kiedykolwiek w dziejach III RP zyskał takiego sojusznika w jakimkolwiek organie czy urzędzie państwowym — one raczej budżet doją. W tej sytuacji naprawdę trudno się do CBA przyczepiać, iż własną część budżetu roztrwania na kosztowne inwestycje operacyjne — łącznie z zakupami agenturalnych nieruchomości — z których stopa zwrotu okazuje się ujemna.