Odzyskująca niepodległość Republika Polska otrzymała w 1918 r. w spadku po Królestwie Polskim podległym Niemcom i Austro-Węgrom między innymi Polską Krajową Kasę Pożyczkową. Był to bank emisyjny utworzony dwa lata wcześniej przez niemieckiego okupanta na terenie warszawskiego generalnego gubernatorstwa.
Emitowała ona markę polską - środek płatniczy obowiązujący aż do 1924 r. Wtedy to, na skutek reform Grabskiego, wprowadzono do obiegu złoty polski. Nie było jednak konsensusu w sprawie nazwy polskiej waluty. Proponowano również określenia "pol", a przez dwa tygodnie jako nowa nazwa przyszłej polskiej jednostki monetarnej funkcjonował "lech".
Lech wprowadzony został dekretem Naczelnika Państwa, Józefa Piłsudskiego, na wniosek Prezesa rady Ministrów Ignacego Paderewskiego, 5 lutego 1919 r. Pięć dni później zebrał się Sejm Ustawodawczy, który 28. lutego 1919 r. uchylił wcześniejszy dekret wprowadzając "złoty".
Proces wymiany marki polskiej na złotego rozpoczęto jednak dopiero 28 kwietnia 1924 roku. Nowa waluta została oparta na parytecie złota. Wartość 1 złotego ustalono na 9/31 grama, czyli około 0,29 uncji czystego złota.