W poszukiwaniu podwójnego dna

Wlk. Brytanię dotknęło nieszczęście opisane akronimem BBL(Brexit – Boris – Liz) – być może należałoby dodać jeszcze T (torysi). Wcale nie współczuję Wlk. Brytanii, bo im gorzej im się wiedzie tym mniejsza będzie chęć innych krajów do opuszczenia Unii Europejskiej. Rynki reagowały na te problemy UK nadmiernie (wg mnie). My się tutaj tą wyspą zajmować nie będziemy, chociaż rządzący w wielu krajach mogą zapamiętać nauczkę, jaką (nawet emitentom własnej waluty) udzieliły rynki finansowe…

Kończyłem swój poprzedni wpis akapitem, w którym napisałem, że „Czy ci wszyscy, którzy wierzą w zwrot Fed się nie mylą sprawdzimy dopiero 2.11, bo to wtedy zakończy się najbliższe dwudniowe posiedzenie FOMC. Na razie test siły rynku przejdziemy (tak jak pisałem w poprzednim wpisie) 7.10 (dane z rynku pracy w USA) i 13.10 (CPI w USA). 14.10 rusza sezon wyników spółek w USA, co najczęściej bykom pomaga.”.

Okazało się, że test nastąpił już parę dni potem, kiedy to mocny tydzień na początek października zakończył się piątkową przeceną. To oczywiście niczego nie zmieniało, bo nadal czekano na wyżej wspomniane dane makro. Dane z rynku pracy okazały się być lepsze od oczekiwań – stopa bezrobocia na poziomie 3,5% jest najniższa od pół wieku. Zaskoczenia nie było – indeksy mocno spadły.

Ratunkiem mógł być raport o inflacji CPI. Były gorsze od oczekiwań. Niewiele gorsze, ale jednak gorsze. W stosunku miesięcznym inflacja wzrosła o 0,4% (oczekiwano 0,2%), inflacja ogółem spadla nieznacznie z 8,3 na 8,2%, a furorę zrobiła inflacja bazowa (bez żywności i paliw). Ta ostatni wzrosła z 6,3 do 6,6%, czyli do wartości najwyższej od 40 lat. Można było oczekiwać, że doprowadzi to do gwałtownego pogorszenia i tak już słabego nastroju.

Rynek jednak potrafi zaskakiwać. Po początkowy spadku o ponad dwa procent, kiedy indeks S&P 500, kiedy to ten indeks dotknął poziomu będącego pięćdziesięcioprocentowym zniesieniem popandemicznej hossy, nastąpił gwałtowny zwrot. Najwyraźniej na tym poziomie ulokowane były zlecenia kupna funduszy zakładających, że 50% spadku wyznaczy koniec przeceny. To z kolei doprowadziło do zamykania krótkich pozycji (żeby je zamknąć trzeba akcje kupić), co w sumie doprowadziło do potężnego wzrostu indeksów.

To nie był koniec, bo już następnego dnia indeksy spadły tyle, ile poprzedniego wzrosły. Wyglądało to bardzo podejrzanie. W poniedziałek pisałem na TT i LI, że wygląda to na pułapkę. I rzeczywiście indeksy w tenże poniedziałek do góry i zakończyły dzień dużą zwyżką. Rosły też następnego dnia. Widać było bardzo wyraźnie, o co chodzi bykom. Może inaczej: mnie się wydawało, że wiem, o co im chodzi.

Dwa raz testowane okolice 3.600 pkt. przez S&P 500 dawało nadzieję na wyrysowania podwójnego dna. Potrzebne było tylko pokonanie 3.800 pkt. Powstałe podwójne dno (litera W) dawałoby zgodnie z analizą techniczną wzrost indeksu przynajmniej w okolice 4.100 pkt. Z naciskiem powtarzam: żeby utworzyć formację trzeba, żeby indeks pokonał 3.800 pkt.

Czy czekanie na Fed może popsuć nastroje? Chyba nie, bo wiadomo, że FOMC podniesie 2.11 stopy o 75 pb. Zapewne w grudniu podniesie o kolejne 50 pb i nawet czołowy jastrząb (James Bullard) zaczyna mówić o zbliżającym się końcu cyklu podwyżek. Niepokoić mogły jedynie rentowności obligacji. Sięgały poziomu 4,15% (dziesięciolatki), co było poziomem najwyższym od 14 lat i mogło sygnalizować, że Fed stopy podniesie nawet ponad 5%. Tyle tylko, że rynek akcji specjalnie się tym nie przejmował.

Początek sezonu raportów kwartalnych pomagał obozowi byków. Banki, bo to one były pierwsze, publikowały doskonałe wyniki. Co prawda dużą część zysków wypracowały na rynkach finansowych (nawet na walutowym), ale gracze niespecjalnie się tym przejęli. Wydaje się, że to, czy podwójne dno powstanie i będzie w stanie się utrzymać będzie zależało od publikowanych w następnym tygodniu raportów kwartalnych spółek z sektora FAANG (bez N, bo Netflix już dobre dane pokazał).

A co działo się w Polsce? Rentowność obligacji dziesięcioletnich uderzyła w 8,5%, co mgło bardzo niepokoić. Nie ulega wątpliwości, że wojna w Radzie Polityki Pieniężnej naszym obligacjom nie pomaga (delikatnie mówiąc). Szkodzą też enuncjacje Financial Times i „Rzeczpospolitej” zgodnie z którymi Polska może nie tylko nie dostać pieniędzy z KPO (37 mld euro), ale też tych z funduszu spójności (75 mld euro).

Tyle tylko, że na rynku walutowym nie widziałem tej obawy. Mało tego, kurs USD/PLN wydaje się rysować formację podwójnego szczytu (M). Jeśli pokona 4,80 PLN to formacja będzie zapowiadała spadek do poniżej 4,60 PLN. A jeśli złoty zacznie się umacniać to zagranica na chwilę zobaczy GPW, bo możliwość podwójnego zarobku (na bardzo tanich polskich akcjach i na umacniającym się złotym) będzie potężną zachętą do wejścia na nasz rynek. Za co pozostaje trzymać kciuki.