Chińskie władze realizują strategię „zerowej” tolerancji wobec pandemii. Wiąże się to jednak z bolesnymi dla gospodarki i obywateli obostrzeniami i restrykcjami. Pozwala jednak na uniknięcie fali masowych zachorowań, które przy takiej populacji mogłoby doprowadzić do prawdziwej katastrofy gospodarczej. Niemniej jednak wprowadzane, jak w ostatnich dniach w przypadku Szanghaju ograniczone lockdowny generują ogromne straty.
Według szacunków ekonomisty z Chińskiego Uniwersytetu w Hongkongu, przy założeniu, że miasta generujące około 20 proc. PKB Chin miesięczne straty dla gospodarki to minimum 46 mld USD, co stanowi aż 3,1 proc. PKB Państwa Środka.
Koszt ten podwoiłby się, gdyby te obszary musiały podążać śladem Szanghaju i narzucić bardziej rygorystyczną politykę wymagającą od większości mieszkańców pozostania w domu .
Zheng Michael Song , profesor CUHK, uważa przy tym, że szacunki 3,1proc. – równowartość 295 mld juanów (46,3 mld USD) – są „konserwatywne”, ponieważ nie uwzględniają wpływu inflacji na dochody.
Song twierdzi, że sama ścisła blokada Szanghaju, aglomeracji liczącej ponad 25 mln mieszkańców, może obniżyć realny PKB Chin aż o 4 proc. Gdyby wszystkie cztery największe chińskie miasta przeszły razem ścisłą blokadę, narodowy PKB skorygowany o inflację spadłby o 12 proc. na czas trwania zamknięć. Jak podkreśla zespół badaczy pod kierownictwem Songa, najgorszym scenariuszem byłaby blokada wszystkich miast na jeden miesiąc, co obniżyłoby krajowy PKB o 53 proc. w tym okresie.