Geopolityka kontra rynki finansowe

Zacznijmy od wizyty prezydenta Ukrainy w USA. Wydaje mi się, że bez względu na to, jak ktoś ocenia prezydenta Zełenskiego, to sposób przyjęcia go przez prezydenta D. Trumpa i wiceprezydenta J. D. Vance’a był absolutnie niedopuszczalny. Nie można traktować głowy państwa jak byle chłystka i do tego kazać mu się wynosić. A tak to, niestety, wyglądało. I tyle na ten temat – nie jestem wielbicielem Zełenskiego, ale to, co widziałem było (według mnie) absolutnie poniżej krytyki.

Jeśli chodzi o meritum to mam wrażenie (subiektywna ocena), że prezydent Trump z założenia chciał skończyć to spotkanie tak jak się skończyło i winą za fiasko procesu podpisania umowy o korzyściach z wydobycia metali ziem rzadkich chciał obciążyć prezydent Zełenskiego. Dlaczego tak chciał? Tu znowu bardzo subiektywna ocena. Donald Trump wie doskonale, że podpisanie takiej umowy doprowadziłoby do ostrego konfliktu na linii USA – Rosja. Być może nawet dostał takie sygnały z Kremla.

Część polityków (z pewnością tych w Ukrainie) byłaby bardzo zadowolona, gdyby doszło do takiego spięcia na linii USA – Rosja. Zakładają bowiem, że Putin się ugnie i uda się zaprowadzić w miarę korzystny dla Ukrainy pokój. Część zaś obawia się tego, że taki konflikt utwardzi stanowisko Kremla i doprowadzi do potężnej eskalacji napięcia na linii USA – Rosja. Najwyraźniej prezydent Trump jest w tej drugiej grupie.

Najpewniej (znowu subiektywna ocena) administracja USA chce doprowadzić do rozejmu, który wcale nie musi być korzystny dla Ukrainy, a który w efekcie i tak da USA dostęp do wielu ukraińskich zasobów.

I tutaj dochodzimy do tytułu tego tekstu. Widoczna jest klasyczna dychotomia. Politycy europejscy chcą doprowadzenia do zawieszenia broni/pokoju, który byłby sprawiedliwy, który nie dawałby efektu wygranej Rosji. Dychotomia jest w tym, że rynkom finansowym jest wszystko jedno, czy pokój będzie sprawiedliwy, czy nie. Rynki chcą spokoju bez względu na koszty osiągnięcia tego spokoju.

Dlatego też (jeden z powodów) po fiasku wizyty Zełenskiego w Białym Domu indeksy na Wall Street mocno zyskały. Brak umowy USA – Ukraina nie zaostrza sytuacji na linii USA – Rosja, więc zwiększa, a nie zmniejsza prawdopodobieństwo zawieszenia broni. Niestety takiego zawieszenia broni, który nam, Europejczykom się nie spodoba.

Jest jeszcze jeden problem, w którym widać tę dychotomię. Chodzi o zamrożone aktywa rosyjskie w Unii Europejskiej. Mowa o ponad 200 miliardach euro państwowych środków i około 60 miliardów euro majątku rosyjskich oligarchów. W sumie to okolice 300 miliardów euro. Coraz większa liczba polityków i komentatorów domaga się skonfiskowania tych środków i przeznaczenie ich na pomoc (dozbrajanie Ukrainy).

Takie działanie wydaje się być usprawiedliwione, bo przecież to Rosja napadła na Ukrainę i powinna za to zapłacić. Mało kto będzie z tym dyskutował. Dlaczego więc Unia nie konfiskuje tych środków? I gdzie ta różnica poglądów na linii politycy – rynki finansowe? O tym poniżej i proszę pamiętać, że przedstawię tylko fotografię problemu – nie będę wartościował postaw. Każdy sam może to zrobić. Sytuację opiszę w punktach.

1. Unia Europejska to obszar szczycący się działaniem w każdej sprawie na podstawie prawa. Konfiskata bez wyroku sądowego, czy bez traktatu pokojowego zawierającego reparacje, z cała pewnością przez wiele krajów określona by została mianem kradzieży. Nie dziwię się więc politykom unijnym, którzy maja wiele wątpliwości. Jednak jest wojna, więc mogą machnąć ręką na prawo i powiedzieć, że konfiskata jest sprawiedliwa.
2. Co wtedy zrobią Chiny i inne kraje, które mogą mieć zatargi z UE czy USA? Czy przypadkiem nie będą w szybkim tempie zabierać pieniędzy z banków w UE i USA? Przecież mogą dojść do wniosku, że ich to też może dotknąć. Czy sektor bankowy i kurs euro/dolara to odchoruje? Zapewne, ale i to można przecież zlekceważyć. Chodzi o większe dobro.
3. Przeznaczenie 300 mld euro na pomoc (dozbrajanie) Ukrainie pozwoli jej walczyć jeszcze przez dwa – trzy lata. To w sposób oczywisty uniemożliwi Donaldowi Trumpowi doprowadzenie do zawarcia zawieszenie broni/pokoju. To zaś najpewniej doprowadziłoby do zwiększenia natężenia wojny celnej USA z UE, co kosztowałoby obie strony (jeśli potrwałaby kilka lat) być może więcej niż warte są te konfiskowane środki.
4. Można jednak pójść drogą wskazywaną przez panią senator M.Biejat – przeznaczyć te pieniądze na zakup broni w USA. Prezydent Trump jest przecież biznesmenem i może go taka umowa zadowolić.
5. I tutaj dochodzimy do różnicy poglądów na linii polityka – rynki finansowe. Wojna byłaby kontynuowana przez kilka następnych lat, najpewniej nastąpiłaby nawet jej eskalacja. Politycy byliby zadowoleni, a hossa w Europie (z pewnością w Warszawie) błyskawicznie by się skończyła.

I tyle na ten temat. Jak napisałem wyżej – staram się nie wartościować tylko pokazać, jakie są możliwości i co może czekać rynki finansowe.