Polskie prawo określa wartość wynagrodzenia jako kwestię poufną, co oznacza, że pracodawca nie może jej ujawnić. Chodzi tu m.in. o ochronę danych osobowych zatrudnionych — dlatego firma ma obowiązek ochrony tej informacji.

— Pracodawca nie może przekazywać informacji o zarobkach pracownika nie tylko innym osobom zatrudnionym w firmie, ale także osobom trzecim. Od tej reguły są jednak pewne wyjątki — chociażby w przypadkupostępowania komorniczego czy opłacania za pracownika składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych — przypomina Anna Kamińska, menedżer działu prawnego z Grupy Pracuj.

Mimo że 66 proc. mężczyzn i 71 proc. kobiet deklaruje, że w ich firmach wysokość pensji jest informacją poufną — jak wynika z raportu „Czy pieniądze szczęścia nie dają”, opublikowanego przez Pracuj.pl, to i tak w wielu przedsiębiorstwach pracownicy nieoficjalnie rozmawiają o wynagrodzeniach. 45 proc. pracujących Polaków twierdzi, że w ich miejscu zatrudnienia koleżanki i koledzy poruszają temat zarobków. Co ciekawe, częściej są o tym przekonani mężczyźni (46 proc.) niż kobiety (41 proc.).

Ponadto, jak wskazujebadanie, im wyższe wynagrodzenie, tym skłonność do takich rozmów się nieco zmniejsza. W Polsce nieliczne firmy decydują się na oficjalną jawność wynagrodzeń — najczęściej przypisują do każdego stanowiska widełki wynagrodzenia lub konkretną kwotę, aby każdy mógł wiedzieć, ile zarabia recepcjonista, a ile dyrektor.

Plusów takiego rozwiązania jest kilka — m.in. pracownicy i kandydaci cenią transparentność oraz mają pewność, że w tej firmie nie dochodzi do dyskryminacji płacowej. Ponadto rekrutacje w takich organizacjach są szybsze i bardziej efektywne. Na jawność płac mogą liczyć mieszkańcy takich krajów, jak Norwegia, Szwecja, Niemcy czy Wielka Brytania.