Niewłaściwe jest stawianie tezy, z której wynikałoby, że polskie organy podatkowe nie stosują prawa wspólnotowego, odmawiając podatnikom podatku od towarów i usług prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu niektórych towarów i usług, w przypadku gdy wydatki na ich nabycie nie są zaliczane do kosztów podatkowych.
Wskazać należy, że przepisy VI dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), przewidują w określonych przypadkach wyłączenie prawa do odliczenia tego podatku. Zgodnie z art. 17 (6) ww. dyrektywy przed upływem najpóźniej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, działając jednogłośnie na wniosek Komisji, zadecyduje, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Podatek od wartości dodanej nie będzie w żadnym wypadku odliczany od wydatków nie będących wydatkami ściśle związanymi z działalnością, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub cele reprezentacyjne.
Do czasu wejścia w życie powyższych zasad, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia istniejące w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
Anna Adamkiewicz, p.o. zastępcy dyrektora Biura Komunikacji Społecznej