Przed II wojną światową monopol na emisję pieniądza miał Bank Polski Spółka Akcyjna. Co prawda, Bank był spółką akcyjną prawa handlowego, której akcje nabyli w drodze emisji publicznej zwykli obywatele przez co był w dużej mierze niezależny od rządu, ale mimo to realizował jego politykę pieniężną. W 1939 r. cały zapas złota i dewiz w niezwykle dramatycznych okolicznościach ewakuowano przez Rumunię, Turcję, Syrię do Francji.
Wprowadzanie przez PKWN nowych banknotów na zajmowanych terenach polskich musiało spotkać się z dużym zdziwieniem w kręgach emigracyjnych. Niemniej, NBP utworzono dopiero 2 lutego 1945 roku, wobec czego Bank Polski Spółka Akcyjna został przez rząd londyński postawiony w stan likwidacji w 1951 r., która ukończona została w 1952 r.
Banknoty wprowadzone w sierpniu 1944 r. zaprojektowane były przez grafików radzieckich, a wydrukowane w drukarni Goznak. Co ciekawe, z tego też powodu pojawił się na nich błąd gramatyczny wynikający z zastosowania rusycyzmu. Wydrukowane było:
przyjmowanie we wszystkich wypłatach jest obowiązkowym
a powinno być:
przyjmowanie przy wszystkich wpłatach jest obowiązkowe
Wprowadzone do obiegu banknoty miały nominały 50 groszy, 1, 2, 5, 10, 20, 50, 100 i 500 złotych. Choć dekret o ich wprowadzeniu nosił datę 24 sierpnia, fizycznie pojawiły się w obiegu trzy dni później. Seria ta była bardzo łatwa do podrobienia, dlatego po utworzeniu NBP bardzo szybko przygotowano nową, znacznie lepiej zaprojektowaną i zabezpieczoną serię.
Najczęściej fałszowany banknot o nominale 500 zł wycofano z obiegu już 17 grudnia 1946 r., pozostałe dopiero 8 listopada 1950 r.