Pomimo pozostania Unią Europejską poza gospodarka Szwajcarii nie przestała prosperować, a kraj stał się jednym z najzamożniejszych na świecie. PKB jest o prawie jedną trzecią wyższy niż w Polsce, choć kraj zamieszkuje ponad cztery razy mniej mieszkańców. To jednak zasługa wielu lat konsekwentnie prowadzonej polityki współpracy z Unią Europejską na poziomie traktatów.
Prawie co czwarty zatrudniony w Szwajcarii nie jest obywatelem kraju, a większość z tych osób zajmuje dobrze płatne i wymagające kwalifikacji stanowiska (ponad połowa ma wyższe wykształcenie). Dominują wśród nich pracownicy z krajów unijnych, a największe grupy stanowią Włosi, Niemcy i Portuglaczycy. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie stopniowe znoszenie restrykcji w przepływie siły roboczej między Szwajcarią a UE, począwszy od 2002 r. Gdyby porozumienie o swobodnym przepływie osób i ruchu lotniczego zostało cofnięte, w 2035 r. produkt na głowę mieszkańca byłby w Szwajcarii niższy aż o 1,9 tys. franków rocznie, wynika z raportu firmy doradczej Ecoplan.
Szwajcarzy nie mają też problemu z harmonizacją prawa z tym obowiązującym w otaczającym ją bloku. Efekt? Aż 39 proc. zagranicznych inwestycji bezpośrednich w Szwajcarii zostało zrealizowanych przez kapitał pochodzący z UE, a mimo utrudniającej konkurencyjność siły franka największym rynkiem eksportowym są Niemcy.
„Twierdzenie, że oni są wyspą w samym środku Europy nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Nie są członkami UE, ale duża część legislacji jest zharmonizowana, a to ze względu na wymagania, jakie stawia globalizacja” – oceniał w rozmowie z Bloombergiem Thomas Schaeubli, analityk ryzyka politycznego w think-tanku Wellershoff & Partners.
