Sygnał SOS został wprowadzony i zatwierdzony 1 lipca 1908 r. podczas międzynarodowej konferencji poświęconej alfabetowi Morse`a. Wcześniej stosowano sygnał CQD, jednak zarzucono go ze względu na skomplikowany układ znaków.
SOS składa się z sekwencji trzech, powtarzających się bez przerwy, ciągów znaków – trzy sygnały krótkie (kropki), trzy długie (kreski) i znowu trzy krótkie:
...---...
W międzynarodowym alfabecie Morse`a trzy kropki zastępują literę „S”, natomiast trzy kreski – „O”. W praktyce, skrót „SOS” rozwijany jest na różne sposoby, jako „Save Our Ship”, „Save Our Souls” lub „Send Out Succour”.
Pierwsze skuteczne wykorzystanie tego sygnału nastąpiło 10 czerwca 1909 r. w katastrofie liniowca s/s Slavonia, który rozbił się na Azorach.
W kwietniu 1912 roku, sygnał SOS pozwolił uratować 706 osób z jednej najbardziej znanych katastrof morskich – zatonięcia „Titanica”. Wezwanie o pomoc zostało odebrane przez brytyjski statek „Carpathia”, który przemierzał w tym czasie północny Atlantyk. Radiotelegrafistom udało się odczytać strzępy słów, które złożyły się na pilne wołanie o pomoc i pozwoliły uratować ocalałych.
Sygnał SOS stosowany był w radiotelegrafii. Obecnie w łączności radiotelefonicznej, teleksowej oraz wyprawach kosmicznych w sytuacji zagrożenia życia zatwierdzony jest sygnał MAYDAY wywodzący się z francuskiego "m'aider" oznaczającego "pomocy". Aby zasygnalizować bezpośrednie zagrożenie życia słowo "mayday" należy wypowiedzieć trzykrotnie – "mayday, mayday, mayday". Zwykle podaje się również znaki rozpoznawcze statku, jego pozycję i powód zgłoszenia sygnału. W przypadku wystąpienia awarii niezagrażającej życiu stosuje się sygnał "pan-pan" oznaczający (z francuskiego) "defekt". Należy nadać go trzykrotnie w sekwencji "pan-pan pan-pan pan-pan" lub "pan-pan-pan".