Jak mówić o prywatności, kiedy nawet w weekend i podczas urlopu odpowiadamy na e-maile i telefony szefów, kolegów z biura, klientów? Ciągła dostępność i popularność urządzeń mobilnych znoszą granicę między życiem osobistym i zawodowym. Część publicystów biznesowych ogłosiła nawet koniec work-life balance. Zapomnieli jednak o tzw. milenialsach, urodzonych po 1980 r., którzy w przeciwieństwie do swoich rodziców nie chcą zaprzedać swojej duszy firmie, ale domagają się swobody i czasu wolnego.
Tym bardziej nie myślą o pokoleniu Z, czyli urodzonych po 1990 r. i wychowanych na technologiach cyfrowych, którzy chcą, by pracodawcy byli „flexi” — oferowali im możliwość pracy zdalnej i w elastycznym czasie. Dotyczy to nawet osób pretendujących do ról menedżerskich i eksperckich. Jak na te oczekiwania odpowiadają pracodawcy? Odpowiedź na to pytanie przynosi tytuł najnowszego raportu firmy doradztwa personalnego HRK — „Work-life balance.
Niewykorzystany potencjał”. Najbardziej równowagę między życiem a pracą lekceważą przedsiębiorstwa z polskim kapitałem — tylko co piąte (21 proc.) dba o to, żeby pracownik był zadowolony i spełniony pod każdym względem. Jeśli chodzi o branże — dużo do nadrobienia mają przedstawiciele medycynyi farmacji, spośród których tylko 6 proc. ma na sercu samopoczucie i wszechstronny rozwój zatrudnionych. Najlepiej pod tym względem wypadły spółki FMCG, produkcyjne (po 15 proc.) i teleinformatyczne (21 proc.). Dlaczego oferowanie programów work-life balance jest tak ważne dla firm?
— Jednym z powodów jest deficyt tzw. talentów. O wiele łatwiej je pozyskać, jeśli spółka troszczy się o równowagę między życiem a pracą i komunikuje to kandydatom do pracy — wskazuje Joanna Kotzian, menedżer ds. employer brandingu (marka pracodawcy) w HRK. Wśród korzyści z work-life balance ankietowani przez jej firmę wymieniają: większą efektywność wykorzystania czasu pracy, wzrost produktywności, pozytywny wpływ na poziom zaangażowania i motywację czy obniżenie rotacji zatrudnionych.