Chciwość na rynkach powoli zanika

Jeśli chodzi o Wall Street, bo to oczywiście jest najważniejszy rynek, to można powiedzieć, że wiara w miękkie lądowania gospodarki USA powoli zanika, ale nie jest jeszcze na poziomie zero. Za to zdecydowanie rośnie obawa, że Fed będzie podnosił stopy jeszcze przynajmniej 3 razy (rynek wycenia 5,4%), a być może nawet do 6% (to najbardziej pesymistyczne i rzadkie prognozy).

Inaczej mówiąc, powoli rośnie przekonanie, że Fed wprowadzi gospodarkę w łagodną recesję, co obniży dochody spółek i spowoduje, że obecne wyceny akcji są za wysokie. Takie obawy na rynku powoli już widać na wskaźniku CNN ekstremalny strach – ekstremalna chciwość. Obecnie wskaźnik jest na polu „chciwość”, ale bardzo blisko pola „neutralnie”. Z tego wniosek, że oczekiwanie miękkiego lądowania gospodarki jeszcze nie wygasło i może w każdej chwili znowu odżyć. Jak widać jednak opowieść o "gospodarce Złotowłosej" na długo nie starczyła.

Siłę byków widać było 22 i 23.02, kiedy to niekorzystne dla byków dane makro nie pozwalały na pokonanie ważnych wsparć technicznych. Na NASDAQ był to poziom 11.500 pkt., czyli linia „szyi” formacji podwójnego dna, a na S&P 500 średnia 50. sesyjna. Dopiero piątek z danymi o PCE (wskaźnik osobistych wydatków konsumpcyjnych Amerykanów) naprawdę bykom zaszkodził. Naruszenie kluczowych wsparć jest jednak jeszcze w granicach filtru i nie anuluje sygnałów kupna. Kolejny spadek jednak już to zrobi.

PCE jest podobno ulubionym wskaźnikiem Fed. Loretta Mester, szefowa Fed z Cleveland, powiedziała, że dane "są spójne z faktem, że Fed musi jeszcze nieco bardziej zadziałać na stopy procentowe, żeby upewnić się, że inflacja obniża się". Ok, ale jeszcze ważniejsze jest tempo dezinflacji, więc gracze nie tracą nadziei. Jeśli taki jest stan rynków to najpewniej oznacza szybkie i nerwowe zmiany kierunku indeksów w zależności od napływających danych oraz wypowiedzi ludzi z Fed. Jednak powrotu do nowych tegorocznych rekordów indeksów w najbliższym czasie nie powinno być.

Z tego właśnie powodu najważniejszy będzie okres między 10.03 i 22.03. 10. marca dostaniemy miesięczny raport z rynku pracy w USA (im gorsze dane tym lepiej dla obozu byków), 14. marca zobaczymy inflację CPI w USA, 16.03 decyzję podwyżce stóp podejmie ECB, 22.03 zrobi to w USA FOMC. W całym tym okresie (do okresu ciszy przed posiedzeniem) straszyć będą rynki gadające głowy z Fed.

Za indeksami i danymi poszedł oczywiście rynek walutowy – kurs EUR/USD pogłębia korektę poprzedniego wzrostu. Jednak przed posiedzeniem ECB (oczekiwana podwyżka o 50 pb i nadal jastrzębi komunikat) kurs powinien odrobić część strat. Ofiarą mocniejszego dolara jest oczywiście złoto i obligacje. Ten kierunek na rynku walutowym jest też bardzo niekorzystny dla rynków rozwijających się. W Polsce złoty tracił wyraźnie do dolara, ale zmiany do euro były raczej kosmetyczne. To dobrze świadczy o naszej walucie.

Na GPW niestety znowu rozwijał się bankowy horror. Rzecznik TSUE przedstawił swoją opinię na temat możliwości żądania przez banki wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału w przypadku unieważnienia umowy „frankowej”. W skrócie: bankom nic się nie należy, a kredytobiorcy mogą pozywać banki o dodatkowe opłaty. Za kilka miesięcy TSUE podejmie decyzję, która zazwyczaj, ale nie zawsze, jest spójna z opinią rzecznika.

Ta opinia rzecznika zrodziła wypowiedzi mówiące o stratach banków z tego powodu sięgających nawet ponad 200 mld złotych. Ja nie jestem zwolennikiem masowego unieważniania umów o kredyt „frankowy”, ale uważam te oceny za przesadzone. Wyrok TSUE bezpośrednio nowych strat bankom by nie przysporzył, ale znacznie zwiększyłby liczbę spraw w polskich sądach i to rzeczywiście uderzyłoby w banki. Tyle tylko, że już obecnie uzyskanie wyroku trwa kilka lat, jeśli większość ruszy do sądów to okres do prawomocnego wyroku się wydłuży, a straty banków rozłożą się w czasie.

Nie chcę tutaj rozpętywać dyskusji na temat załatwienia sprawy kredytów frankowych, bo wiem jak zacięci i złośliwi potrafią być „frankowicze”. Na przykład w Radiu 357 dzwoniący w miniony piątek mówili, że radio nie powinno mnie zapraszać, bo nie jestem niezależny (sic!). Kto zna moją historię to wie, że taki zarzut jest niepoważny. Poza tym z sektorem bankowym mam kontakt tylko przez konto w banku ;-). Ale części „frankowiczów” to nie przeszkadza.

Generalnie uważam, że problem kredytów frankowych powinien być rozwiązany "od góry" - ustawą. Rządzący się do tego nie palą - nie chcą antagonizować 20% zadłużonych zapominając o 80% (złotowych). Wydaje się, że Robert Gwiazdowski miał rację brzydko nazywając tych złotowych, bo rzeczywiście zostali wystrychnięci na dudków (on to ujął ostrzej). Poza tym rządzący zastawiają pułapkę - jeśli przegrają wybory to kryzys bankowy uderzy w nowy rząd...

Pojawiły się też obawy o to, że podobny los czeka kredyty oparte na wskaźnikach WIBOR. Powodem ma być to, że wykryto niewłaściwe wyliczenie wskaźnika na jednym z czterech poziomów w kilku przypadkach. Nie muszę pewnie dodawać, że rozpętanie histerii WIBOR-owej dramatycznie zaszkodziłoby GPW (i polskiej gospodarce). Tyle tylko, że rządzący i ten problem lekceważą. Być może z podobnego powodu…

Uważam, że pomyłki (nie oszustwa) w kilku przypadkach powinny skutkować co najwyżej korektą odsetek, a nie unieważnieniem umowy, ale kto wie, co z tego zrobią prawnicy. Przecież dla niektórych kancelarii procesy z bankami to prawdziwa żyła złota. Wystarczy rozkręcić histerię, żeby akcje banków znowu zanurkowały. Niestety, nie wiem jak to się rozwinie i dlatego inwestując na GPW trzeba zachować szczególną ostrożność.