Z Polski spodziewali się go dość szybko, jako że przecież widzieli w Lizbonie zgodną reprezentację w osobach prezydenta Lecha Kaczyńskiego oraz premiera Donalda Tuska z ministrem Radosławem Sikorskim. Dlatego trudno się dziwić ich zaskoczeniu wieściami z Warszawy, których nie pojmują. No, bo tak: z jednej strony głowa państwa deklaruje — Polska oczywiście traktat powinna ratyfikować, z drugiej szef rządu mówi jeszcze mocniej — ratyfikować jak najszybciej, z trzeciej przywódca opozycji Jarosław Kaczyński stwierdza — ratyfikować, ale…
Wczoraj premier Donald Tusk wyskoczył na kilka godzin do Lublany między
innymi po to, żeby obecnemu szefostwu UE zdać sprawę, co się dzieje i o co
chodzi z tym „ale…”. Wobec premiera Janeza Jansˇ y oraz prezydenta Danilo Türka
podtrzymał optymizm i zapewnił, że jeśli Unia może się spodziewać jakiejś
hipotetycznej obstrukcji ratyfikacyjnej, to na pewno nie ze strony Polski.
Gospodarze przyjęli to za dobrą monetę, lecz od syndromu „ale…” chyba się nie
uwolnili.
Główny polityczny cel wizyty był jednak inny. Premier Tusk postanowił wnieść na czerwcowym szczycie w Brukseli, po którym Słowenia przekaże prezydencję Francji, projekt prawdziwego otwarcia się UE na Ukrainę — podobnego do instytucjonalnego dialogu ze środziemnomorską Afryką. Dokumenty na szczyty realnie przygotowuje państwo sprawujące unijne przewodnictwo, stąd konieczność bezpośredniego omówienia tego planu przez premierów Tuska i Jansˇ ę. Nasza inicjatywa spotkała się ze zrozumieniem gospodarzy — zwłaszcza że Polska, mająca bardziej rozbudowaną sieć placówek dyplomatycznych, świadczy obecnie Słowenii usługi, wydając w kilkunastu państwach w jej imieniu wizy Schengen.
Jacek Zalewski, [email protected]