Przedsiębiorstwo Michelin to pomysł na firmę w iście francuskim stylu. Mało romantyczny przemysł wulkanizacyjny okraszony został wskazówkami podróżniczymi i restauracyjnymi. Bo co to za wyprawa bez dobrego jedzenia?
Za sukcesem przedsiębiorstwa MIchelin stoją bracia o tym nazwisku - André i Édouard. Oni to w 1891 r. wynaleźli rozbieralną oponę pneumatyczną z dętką, która przyspieszyła rozwój branży samochodowej oraz kolarstwa.
3Bracia Michelin byli geniuszami w zakresie marketingu. Ich pomysły były tym bardziej znakomite, że powstawały niejako mimochodem, w sposób naturalny. Jednym z nich był 'ludzik Michelin', czyli Bibendum (jak brzmi jego profesjonalne imię). Nawet w nazwie ujawniło się typowo francuskie poczucie humoru, ponieważ zaczerpnięta została z Ody Horacego, a dokładnie wersu "Nunc est bibendum", czyli "teraz pora pić!". Pierwszy ludzik był zresztą otyłym sybarytą w binoklach palącym cygaro. Obecnie przedstawiany jest w biegu, co podkreśla sportowy charakter marki.
Współcześnie Michelin, obok opon, kojarzy się przede wszystkim z przewodnikami. André Michelin w 1900 roku wpadł bowiem na pomysł, aby jedną z gałęzi przedsiębiorstwa uczynić wydawnictwo opracowujące wysokiej jakości mapy i przewodniki dla podróżnych z zaznaczonymi restauracjami, hotelami oraz stacjami obsługi pojazdów.
Co roku opracowywano kolejne edycje przewodnika, w 1910 r. wydano również pierwszą składaną mapę samochodową Francji. Przez dwie dekady publikacje były darmowe, opłaty wprowadzono po tym, jak Michelinowie w jednym z warsztatów zauważyli swoje przewodniki podpierające chybotliwy stół. Uznali wtedy, że opłata wymusza szacunek do towaru i poświęconej na jego wykonanie pracy.
W 1926 r. do oceny opisywanych miejsc wprowadzono słynną gwiazdkę, która szybko stała się upragnionym wyróżnikiem hotelarzy i restauratorów. Wkrótce okazało się, że jedna gwiazdka nie wystarczy i konieczność kategoryzacji zmusiła wydawcę do ustanowienia drugiej oraz trzeciej, co stało się na początku lat 30. XX wieku.
Do 1931 r. okładki przewodników były niebieskie, po tym roku wprowadzono dla nich kolor czerwony, który stał się symbolem wydawnictwa. Na swych stronach opisuje on warte odwiedzenia miejsca stosując rozbudowany system oceny uwzględniający wystrój, obsługę, stosunek ceny do jakości itd. Przy tworzeniu przewodników Michelin stosuje anonimowe inspekcje, nie pobiera opłat za umieszczenie obiektu na liście, ale rości sobie prawo do jego wizytacji średnio raz na 18 miesięcy w celu aktualizacji oceny. Najwyższą klasę, trzy gwiazdki, ma jedynie kilkanaście restauracji na całym świecie. Dwie gwiazdki otrzymało ponad 50 restauracji, a jedną około 300.
Wraz z upływem czasu Michelin wprowadziło na rynek także kilka serii przewodników turystycznych: Guide voyageur pratique (samodzielne podróżowanie), Guide Gourmand (smakosz), Guide escapade (krótki odpoczynek) i Guide coup de coeur (hotele z charakterem).
Obecnie w serii czerwonego przewodnika znaleźć można ponad 45 tysięcy europejskich hoteli i restauracji.
Podpis: Marcin Dobrowolski
