W Polsce powstaje 100 tys. litrów rocznie wody sokowej przy produkcji skrobi ziemniaczanej i 100-150 tys. ton gliceryny przy produkcji biodiesla. Naukowcy z SGGW opracowali metodę, dzięki której można z nich otrzymać substancje przydatne w produkcji kosmetyków, żywności, ale również preparatów farmaceutycznych.
Ze względu na możliwość tworzenia mikroskopijnych fabryk o niewielkich wymaganiach, ale ogromnym potencjale w przemyśle i nauce wykorzystywane są drożdże. Zespół naukowców od lat interesuje się ich właściwościami i poszukiwał dla nich taniego i łatwo dostępnego źródła pokarmu, aby zwiększyć opłacalność ich właściwości.
Na bazie wody sokowej i gliceryny naukowcom udało się stworzyć dla drożdży podłoże o wydajności podobnej do laboratoryjnej — uzyskane przez nich preparaty zawierają 60-80 proc. glukanu. Nie jest on jedynym preparatem, który drożdże mogą wytworzyć. Należą do nich również związki lipidowe i białka. „Białka pozyskiwane z naszych drożdży są zasobne w lizynę, która jest aminokwasem niedoborowym w diecie ludzi i zwierząt” — mówi cytowana w komunikacie SGGW dr inż. Iwona Gientka.
Drożdżowe fabryki są na tyle elastyczne, że można w nich regulować wielkość produkcji każdego ze składników. Można również nastawić się na samą produkcję drożdży. Możliwości komercjalizacji tych badań są bardzo szerokie.
Glukan może zostać wykorzystany do produkcji doustnych szczepionek dla zwierząt, pasz przeciwtoksycznych, ale także jako składnik kosmetyków czy suplementów diety. Zagospodarowanie wody sokowej (zawiera azot) i gliceryny odpadowej jest korzystne również dla środowiska. Produkcja wody sokowej już jest za duża, żeby zawarty w niej azot wykorzystać do nawożenia pól. Wraz ze wzrostem zapotrzebowania na biodiesel trzeba również poradzić sobie z zagospodarowaniem odpadowej gliceryny. Warszawscy naukowcy wierzą, że ich odkrycie pozwoli szkodliwe odpady przekształcić w wartościowe produkty.