Po drugiej wojnie światowej Niemcy podzielone były na cztery strefy okupacyjne zarządzane przez Francuzów, Brytyjczyków, Amerykanów i Związek Radziecki. Podobnie podzielona była dawna stolica kraju - Berlin. Stan ten miał być pierwotnie przejściowy, jednak wraz z rozwojem Zimnej Wojny stawało się jasne, że granica między strefami różnych systemów politycznych będzie najbardziej newralgicznym rejonem Europy.
W maju 1946 r. Stany Zjednoczone wstrzymały wypłatę reparacji przez Zachodnie Niemcy dla Związku Radzieckiego, a już w grudniu połączyły swoją strefę z brytyjską,które razem nazwano Bizonią. Francja dołączyła do nich w maju 1949 r.
Zgromadzenie Parlamentarne Niemiec Zachodnich 23 maja 1949 r. ogłosiło powstanie Republiki Federalnej Niemiec. Przewodniczący zgromadzenia i jednocześnie przyszły prezydent republiki, Konrad Adenauer, ogłosił ten dzień "narodzeniem nowych Niemiec". Jednak nastroje były raczej minorowe, ponieważ proklamacja sankcjonowała prawnie podział kraju.
Sowieci bardzo szybko zareagowali na ruch Zachodu i już w październiku ogłosili powstanie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Działania dwóch coraz bardziej skonfliktowanych bloków doprowadziły do zamknięcia jakichkolwiek szans na zjednoczenie kraju. Taki stan utrzymywał się aż do przełomu 1989 i 1990 roku.