Potrzebujemy programu przebudowy i integracji infrastruktury technicznej opartego na prognozach rozwoju rynku Internetu Przedmiotów, OZE, paliw kopalnych, magazynów energii i samochodów elektrycznych po roku 2020. Powinniśmy powiązać w całość programy rozwoju infrastruktury, energetyki, cyfryzacji, efektywności energetycznej i innowacyjności w sposób odpowiadający obecnemu stanowi wiedzy w zakresie techniki i technologii produkcji. Proponujemy kierunkowy program wzmocnienia innowacyjności, korzystający z potencjału przemysłu ICT, w którym zdefiniowano 6 celów. Oceniamy, że w wyniku jego realizacji w perspektywie dekady może powstać ok. 120 tysięcy miejsc pracy w nowej energetyce i co najmniej 60 tysięcy nowych miejsc pracy w przemyśle ICT, elektrycznymi motoryzacyjnym. Efekt generacji zatrudnienia w całym otoczeniu gospodarczym dzięki poprawie innowacyjności powinien przełożyć się w stosunku 1:5. Koncentracja środków na innowacjach ICT może stworzyć 1 mln miejsc pracy. Warunkiem powodzenia wszystkich proponowanych działań jest zmiana obecnych zasad kwalifikacji wydatków publicznych. Postulujemy, aby podstawą wyboru celów dla wydatków wspieranych ze środków publicznych była ocena OPŁACALNOŚCI MAKRO- EKONOMICZNEJ zamiast obecnego priorytetu dla najniższych kosztów realizacji zadania.
1. Wspieranie innowacyjności generującej nowe miejsca pracy
Wspieranie innowacyjności powinno służyć budowie specjalizacji przemysłowej. Konieczna jest koncentracja na tych projektach, które dają szansę generacji wartości dodanej, w pierwszej kolejności poprzez tworzenie miejsc pracy i wykorzystanie wysokokwalifikowanej kadry w zakreślonym obszarze technologii, co pozwoli na przekraczanie masy krytycznej niezbędnej do osiągnięcia efektu technologicznego, a następnie efektu skali. Dla oceny skuteczności realizacji celu zaproponowano sposób zdefiniowania zagregowanego wskaźnika wzrostu innowacyjności.
2. Budowa systemu energetyki rozsianej i rozproszonej
Cel zakłada osiągnięcie w perspektywie roku 2020: 1) 25 proc. udziału OZE w całości mocy zainstalowanej w systemie elektroenergetycznym; 2) 20 proc. udziału OZE w energetyce cieplnej; 3) Objęcie 100 proc. obywateli sieciami energetycznymi Smart Grids. Warunkiem powodzenia są zmiany prawne, które przyciągną drobny kapitał komercyjny poprzez zintegrowane podejście do modernizacji i rozbudowy infrastruktury potrzebnej dla wschodzących technologii. W proces budowy energetyki rozsianej i rozproszonej powinien być zaangażowany kapitał obywateli poprzez instytucję prosumenta i wsparcie dla okresu transformacji. W regulacjach prawnych należy wykorzystać synergię rynku OZE, energetyki rozsianej i budownictwa energooszczędnego.
3. Produkcja przemysłu ICT powinna stać się polską specjalnością gospodarczą
Cel ten powinien mieć postać ilościową. W perspektywie roku 2020 powinniśmy: 1) oprzeć rozwój energetyki rozsianej i rozproszonej na własnym potencjale produkcyjnym, 2) osiągnąć pozycję liczącego się w UE dostawcy systemów Smart Grid, 3) przechodzić na motoryzację elektryczną w tempie zbliżonym do innych krajów UE,
4) doprowadzić do powstania kilku marek o zasięgu ogólnoeuropejskim we wspieranych obszarach technologii. Energetyka zamiast obciążać budżet może dać impulsy rozwojowe, kiedy będzie oparta na konkurencji i postępie technicznym. Produkcja powinna być w pierwszym rzędzie opłacalna, a wzrost cen hamowany konkurencją. Są już udane projekty urynkowienia nowych technologii na rynkach niemieckim i amerykańskim.
4. Program rozwoju motoryzacji elektrycznej
Kraj wysokorozwinięty o wielkości Polski powinien mieć przemysł motoryzacyjny będący eksporterem netto. Wejście na rynek najłatwiejsze jest w okresie przełomu technologicznego i właśnie taki przełom zaczyna się w motoryzacji. Magazyny energii stanowią kluczowy element w całym procesie modernizacji energetyki i motoryzacji, dlatego proponujemy, by nadać im wysoki priorytet rozwojowy w projektach wsparcia dla innowacyjności, programach rozwoju motoryzacji elektrycznej, programach rozwoju energetyki i infrastruktury.
5. Polska powinna aktywne uczestniczyć w kreowaniu korzystnych gospodarczo narzędzi prawnych stymulujących redukcję emisji gazów cieplarnianych
Postulujemy zmianę polityki z pasywnej — opartej na promocji niskich kosztów starych technologii — na aktywną wykorzystującą opłacalność i antyimportowy charakter nowych technologii. Realizacja tego celu wymaga opracowania nowego modelu polskiej energetyki, spójnego z polityką klimatyczną UE. Model ten powinien mieć wsparcie regulacji unijnych przeciwdziałających importowi produktów z zakładów wysokoemisyjnych. Potrzebne są nowe mechanizmy ochrony klimatu, np. w postaci kombinacji zachęt i barier, które będą skutecznie wspierać energooszczędne produkty UE, produkowane z wykorzystaniem technologii niskoemisyjnych, konkurujące z produkcją zakładów mających niższe koszty produkcji, wynikające z braku regulacji chroniących środowisko i klimat. Utworzenie jednolitego rynku energii powinno być połączone z eliminacją preferencji dla przemysłu. Energia elektryczna dla zakładów konkurujących ze sobą w ramach UE powinna być wytwarzana na tych samych zasad regulacyjnych i rynkowych.
6. Budowa gospodarki metanowej
Postulujemy podwojenie udziału metanu w bilansie energetycznym. To cel ściśle powiązany z możliwością wykorzystania posiadanych zasobów gazu łupkowego oraz rozwojem technologii gazyfikacji węgla. Wdrożenie programu gospodarki metanowej może być pierwszym etapem budowy gospodarki wodorowej. Metan jest paliwem przejściowym pomiędzy energetyką wodorową i OZE a gospodarką opartą na paliwach kopalnych. Ogniwa paliwowe, jako podstawa techniczna konstrukcji mikroźródeł do kogeneracji rozproszonej, mogą być zasilane równoważnie metanem lub wodorem. Gospodarka metanowa oparta na własnych zasobach paliw kopalnych i spójna z rozwojem OZE stanowi bezpieczny etap w drodze do gospodarki wodorowej.
Podsumowanie
Warunkiem koniecznym dla realizacji wskazanych celów jest umocowanie programów rozwoju w ustawach: o odnawialnych źródłach energii (OZE), o korytarzach przesyłowych, o efektywności energetycznej, o wspieraniu innowacyjności, Prawo energetyczne, Prawo budowlane, Prawo zamówień publicznych oraz przygotowywanych aktach prawnych koniecznych dla rozwoju budownictwa pasywnego. Pełną wersję Strategii znajdą Państwo na stronie www.kigeit.org.pl.
Prelegenci
W dyskusji zapowiedziało swój udział 90 najwybitniejszych ekspertów, zajmujących się na co dzień, problemami inwestycji i innowacjami. Mamy nadzieję, że przedstawiciele administracji i Sejmu zechcą wziąć pod uwagę ich sugestie dotyczące sposobów poprawy innowacyjności i rozbudowy infrastruktury.
Goście specjalni Forum
Dr Kenneth C. Budka zajmuje się rozwojem systemów bezpiecznej i niezawodnej komunikacji elektronicznej dla sieci energetycznych, systemów ochrony bezpieczeństwa publicznego, transportu i rynku zamówień rządowych. Brał udział w rozwoju kluczowych produktów i technologii takich jak LTE, CDMA2000, GSM, GPRS, EGPRS, CDPD, SONET i SDH. W Bell Labs kierował pracami nad bezpieczeństwem protokołów komunikacyjnych dla sieci Smart Grid. Doktorat obronił na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge. Jest posiadaczem 21 patentów, autorem artykułów w prestiżowych pismach poświęconych naukom technicznym oraz współautorem nowej książki o komunikacji w Smart Grids. Pełni funkcję CTO w Alcatel-Lucent’s Strategic Industries Group i jest członkiem IEEE.
Dr Maciej Bukowski, jeden z najwybitniejszych polskich ekonomistów młodego pokolenia. Jego publikacje określają kształt debaty wokół polityki rozwoju, polityki innowacyjności, przemysłowej, klimatycznej, rynku pracy i systemu emerytalnego. Wskazuje na ekonomiczne znaczenie zjawiska big data. Jest współautorem wielu dokumentów strategicznych (m.in. Plan Hausnera, Polska 2030 — wyzwania rozwojowe, Długookresowa Strategia Rozwoju Kraju do roku 2030) oraz publikacji z zakresu makroekonomii. W pracy naukowej i dydaktycznej zajmuje się finansami publicznymi, teorią i empirią wzrostu gospodarczego oraz ekonomią pracy. Jest prezesem Fundacji WISE i pracownikiem naukowym SGH w Warszawie.
Dr Gal Luft to autorytet w zakresie międzynarodowego bezpieczeństwa energetycznego. Jest specjalistą od strategii międzynarodowych, terroryzmu, strategii energetycznych oraz znaczenia zasobów naturalnych dla gospodarek krajowych. W 2007 roku znalazł się na liście najlepszych i najzdolniejszych Amerykanów w Esquire Magazine. Jest ekspertem wielu organizacji międzynarodowych i agencji informacyjnych. Stale komentuje wydarzenia w The Wall Street Journal, The Washington Post, LA Times, Foreign Affairs, Foreign Policy. Tytuł doktora uzyskał na Johns Hopkins University. Dr Gal Luft jest doradcą Rady Bezpieczeństwa Energetycznego Rządu Stanów Zjednoczonych, założycielem i dyrektorem Instytutu Analiz Bezpieczeństwa Globalnego w Waszyngtonie (IAGS) oraz przewodniczącym Rady Nadzorczej Nation-E Ltd.
Harry Verhaar jest współautorem programu rozwoju rynku i technologii źródeł światła, wskazuje na kluczową rolę LED-owej rewolucji w podnoszeniu efektywności energetycznej. Od roku 2003 stał się twórcą strategii oświetleniowej będącej częścią działań na rzecz zmniejszania zużycia energii i oddziaływania na klimat, wskazującą, że w skali globalnej nadszedł czas stopniowego wycofywania starych technik oświetleniowych i wprowadzania technologii właściwej dla SmartCity. Jest członkiem wielu rad, takich jak The Climate Group, R20, World Green Building Council, The European Alliance to Save Energy, jest członkiem Rady think tanku Lisbon Council. Jest członkiem założycielem programu en.lighten działającego w ramach UNEP (programu ONZ ds. środowiska). W 2011 roku otrzymał tytuł UN Leader of Change Award, a w imieniu Philipsa odebrał nagrodę Carbon War Room’s Gigaton, jest członkiem kierownictwa Philips Lighting.