Przecenie surowca sprzyjała przede wszystkim utrzymująca się od trzech lat nadpodaż cukru na świecie oraz spadające notowania rupii indyjskiej i reala brazylijskiego.
Brazylia i Indie (wraz z Tajlandią) należą do największych eksporterów cukru na świecie. Stąd też słabość ich walut amortyzowała niskie ceny surowca na rynkach światowych, co pozwalało farmerom osiągać satysfakcjonujące zyski na zbiorach trzciny cukrowej i zwiększać jej produkcję.
Ostatnie 3 lata przyniosły średnioroczny wzrost podaży cukru o ponad 6 proc., podczas gdy popyt rósł jedynie o 1,3 proc. Powolny wzrost konsumpcji surowca to zasługa stabilnego popytu ze strony Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych, Chin i Brazylii.
Jednakże ostatnie prognozy Amerykańskiego Departamentu Rolnictwa z maja tego roku (prognozy dla rynku cukru publikowane są przez USDA dwa razy w roku — listopadzie i maju) zakładają stabilizację podaży i spadek nadprodukcji z 10 mln ton do około 7 mln ton w sezonie 2013/14.
Niewykluczone nawet, że ostatnie doniesienia o słabych zbiorach trzciny cukrowej w Indiach i Tajlandii doprowadzą do spadku nadpodaży surowca w tym sezonie nawet w okolice zera oraz spadku zapasów mierzonych w tygodniach konsumpcji. Ponadto poziom zapasów nie jest przesadnie wysoki — pierwsze lata nadwyżki spowodowały jedynie ich odbudowanie po kryzysie podaży.
Warto zwrócić też uwagę na pozycje inwestorów finansowych. Od dłuższego czasu omijają oni cukier szerokim łukiem — inaczej niż przez większą część minionej dekady. Dlatego w przypadku poprawy fundamentów realny jest ich powrót, co wspomagałoby zwyżki cen.