Według TSUE zbycie praw do kredytu odpowiada celowi dyrektywy w sprawie umów o kredyt konsumencki, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów. – Zaoszczędza im ono bowiem trudności i kosztów, które mogłyby zniechęcić ich do samodzielnego dochodzenia roszczeń względem danego przedsiębiorcy – orzekł TSUE.
Co więcej, w ocenie TSUE sąd nie powinien badać z urzędu cesji między konsumentami a podmiotami przejmującymi wierzytelności.
Sprawa dotyczy konsumenta, który w 2018 r. zawarł umowę kredytu z bankiem. W 2023 r. przeniósł na spółkę Zwrotybankowe.pl wierzytelności wobec banku wynikające m.in. z możliwości zastosowania sankcji kredytu darmowego i unieważnienia postanowień umowy. W zamian spółka miała otrzymać 50 proc. wartości odzyskanych roszczeń oraz koszty procesu. Spółka wniosła powództwo o zapłatę, twierdząc, że bank naruszył obowiązki informacyjne wobec konsumenta. Bank domaga się oddalenia pozwu, twierdząc m.in., że dopełnił obowiązku informacyjnego oraz że cesja wierzytelności była nieskuteczna z uwagi na charakter zobowiązania.
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie zapytał, czy prawo UE pozwala konsumentowi przenieść prawa z umowy kredytu na osobę trzecią, która nie jest konsumentem. Wyjaśnienia wymaga ponadto, czy sąd ma obowiązek z urzędu badać postanowienia umowy cesji, jeśli w postępowaniu przed sądem podmiot trzeci powołuje się na tę umowę jako podstawę swojej legitymacji do wystąpienia przeciw przedsiębiorcy będącemu pierwotnym kontrahentem konsumenta.
W odpowiedzi na kwestię badania z urzędu umowy cesji TSUE doszedł do wniosku, że dyrektywa w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich nie zobowiązuje sądu do badania tej umowy. Trybunał zauważył, że spór toczy się między dwoma przedsiębiorcami – nie ma więc uzasadnienia dla sięgnięcia po ochronę konsumenta przewidzianą w dyrektywie.