Wniosek PiS zyskał dodatkowy kontekst wyborczy, jako że sąd nad ministrem Rostowskim miał odegrać rolę w kampanii do Parlamentu Europejskiego. Jednak wnioskodawcy zebrali podpisy dopiero 25 maja i nie zdążyli z debatą przed 7 czerwca. Jej odłożenie do 25 czerwca uaktualniło argumentację, albowiem sytuacja w obszarze finansów jest bardzo dynamiczna. Minister zdążył ogłosić nowelizację budżetu 2009 i nieuchronne zwiększenie deficytu o połowę, z 18 do 27 mld zł. W oczach opozycji zmiana zdania o deficycie dodatkowo Rostowskiego kompromituje, w oczach premiera ograniczona skala tego zwiększenia to dowód wysokich kwalifikacji ministra.

Lejtmotywem kłótni stała się kwestia zaufania. Zjawiskiem obiektywnym jest tzw. oszczędne gospodarowanie przez Rostowskiego prawdą o stanie finansów publicznych. Według wnioskodawców to cyniczne oszukiwanie społeczeństwa, według samego ministra i jego obrońców wręcz przeciwnie — właśnie stopniowe oswajanie Polaków z kryzysem uspokoiło sytuację i spowodowało, że lądujemy najmniej boleśnie z całej Unii Europejskiej. Politycy pozostali w okopach, a Jan Vincent-Rostowski na stanowisku. Dla formalności przypominamy jednak, że odrzucenie wotum nieufności nie jest prawnie i moralnie tożsame z uzyskaniem przez ministra wotum zaufania…