Praktyczne następstwa środowej rozmowy dla Polski to odrębny wątek. Na analizę przyjdzie czas po wyborach, i to dokonanych w obu państwach. Stabilizacja kadrowa lub jej zerwanie mają istotny wpływ na losy najróżniejszych inicjatyw, o czym przekonywaliśmy się również w relacjach polsko-amerykańskich. Na szczęście zaliczenie nas do Visa Waiver Program (VWP) wydaje się niewzruszalne. Notabene w tej sprawie ogromne znaczenie miała prezydencka pieczęć polityczna, ale w praktyce zniesienie wiz to dzieło ambasador Georgette Mosbacher, która zmieniła mentalność konsulów w Warszawie i Krakowie.

Paradoksem spotkania prezydentów w kontekście ich walki o reelekcję jest odmienność procedury wyborczej. Obaj usługodawcy powinni wzajemnie powitać się jednobrzmiącym zdaniem: „Ty masz fart, że u was nie obowiązuje nasza ordynacja, bo w ogóle byś tu nie stał!”. Po zsumowaniu w 2016 r. głosów wyborców Donald Trump okazał się przecież gorszy od Hillary Clinton aż o 2,87 mln! W państwie federalnym obowiązuje jednak pośredni system stanowy, w 538-osobowym kolegium elektorskim Trump wygrał 304:227, przy 7 głosach na innych kandydatów. Ten konstytucyjny anachronizm próbowano przez dwa wieki zmienić aż 700 razy, ale bezskutecznie. Polska jest zaś państwem unitarnym i wynik głosowania powszechnego rozumie każdy. W 2015 r. Andrzej Duda wygrał z Bronisławem Komorowskim przewagą 0,52 mln głosów. Gdyby jednak zabawić się w przetworzenie wyników na modłę amerykańską, województwo uznać za stan i przyznać zwycięzcy głosy elektorskie (czyli sumę liczby miejscowych posłów i senatorów), to w 560-osobowym kolegium Duda… przegrałby 263:297. Generalny wniosek z tych rachunków — niech każdy trzyma się swojej ordynacji i podwórka, poparcie zza oceanu to para ulatująca w gwizdek.