Zalecamy partnerstwo i skracanie dystansu w pracy. Co w tym złego? Ano to, że nadmierna bliskość może łączyć się z ukrytą pogardą. Już w latach 70. XX w. Richard Sennett, amerykański socjolog, pisał o „upadku człowieka publicznego”, mając na uwadze rodzący się wówczas kult prywatności, który stopniowo przenikał do życia zbiorowego, nie wyłączając biznesu. Kiedyś było tak: idąc do biura, zdając egzamin lub załatwiając sprawę w skarbówce, należało przywdziać maskę, nie epatować uczuciami. Dziś jest zupełnie inaczej: gdziekolwiek się znajdujemy i z kimkolwiek mamy do czynienia, promujemy autentyczność, naturalność, i emocje, które dawniej były zarezerwowane dla najbliższej rodziny i przyjaciół. Wiąże się to z odrzucaniem konwenansów na rzecz spontanicznych zachowań graniczących czasem z nieokrzesaniem.

Obcowanie z otoczeniem wymaga operowania rolami społecznymi i dystansem w relacjach interpersonalnych – twierdził Richard Sennett. Bez kindersztuby jesteśmy skazani na wzajemne ranienie się – „tyrania intymności” czyni nas bardziej prymitywnymi od społeczności zbieracko-łowieckich – oceniał profesor.

To nie tylko kwestia smaku: powszechne lekceważenie reguł i form doprowadziło do epidemii mobbingu wśród dzieci w szkole i dorosłych w pracy – przekonuje w książce „Poczuj grunt pod nogami” Svend Brinkmann, wykładowcy psychologii Uniwersytetu w Aalborgu.

Podobnie uważa prof. Krzysztof Obłój, teoretyk zarządzania z Uniwersytetu Warszawskiego: im większy luz, familiarność, tym łatwiej ukryć gnębienie ludzi. Gdzie brak dystansu, tam krytyka, sarkazm, drwina wydają się bardziej uprawnione, a bolą jeszcze mocniej – ostrzega naukowiec. Czy jednak możemy komuś zabronić zwracania się do nas po imieniu? Byłoby to potraktowane jako dziwactwo. Jesteśmy więc skazani na niechcianą bliskość. Dobrze, że wreszcie o tej pułapce zaczynamy głośno rozmawiać.

Poznaj program drugiej edycji "Akademia Lidera - doświadczenia lidera" 2 lutego - 30 marca 2021 >>