KOMENTARZ
Korzystne reguły opodatkowania wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, w szczególności zwolnienie dla wynagrodzeń dyrektorów, mają zastosowanie tylko pod warunkiem, że spółka z siedzibą tam zarejestrowaną jest jednocześnie rezydentem podatkowym w Emiratach w rozumieniu umowy. Ten wymóg może się okazać pułapką podatkową dla wielu inwestorów zakładających niektóre rodzaje spółek w tym kraju.
Z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Emiratami wynika, że jeśli chodzi o spółki, to zakresem jej zastosowania są objęte jedynie „spółki mające siedzibę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich”, przy czym „spółka” zgodnie z umową oznacza „każdą osobę prawną lub każdą jednostkę, która dla celów podatkowych traktuje się jako osobę prawną”.
Sformułowanie „spółka mająca siedzibę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich” w pierwszej chwili mogłoby sugerować, że umową objęte są spółki, które w ZEA mają po prostu swoją zarejestrowaną siedzibę, bez dodatkowych kryteriów. Jednak takie potoczne rozumienie pozostaje w sprzeczności z tym, co stanowi umowa, a ta wprowadza w jej artykule 4 ustęp 1 szczegółową definicję „osoby mającej siedzibę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich”. Z uwagi na to, że zgodnie z umową każda spółka jest jednocześnie osobą, definicja ta odnosi się też do spółek.
I tak zgodnie ze wskazaną definicją „w rozumieniu niniejszej umowy określenie ‘osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie’ oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze”. Kluczowym elementem wskazanej definicji jest sformułowanie: „która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu” (ang. is liable to tax therein). Fragment ten jest zwany w doktrynie międzynarodowego prawa podatkowego klauzulą „liable to tax”.
W kontekście systemu podatkowego obowiązującego w Emiratach pojawiają się zasadnicze problemy z zastosowaniem klauzuli „liable to tax” do spółek utworzonych zgodnie z lokalnym prawem i posiadających tam zarejestrowaną siedzibę. Nie jest klarowne m.in., w jaki sposób spółki te są uregulowane przepisami o podatkach dochodowych, które tam obowiązują, mimo że nie są egzekwowane, a tym samym czy spełniają wymóg opisanej klauzuli.
Warto podkreślić w kontekście umowy z Emiratami, że nie należy przeceniać wagi certyfikatu rezydencji podatkowej. W przypadku np. directors fees nie decyduje o możliwości zastosowania zwolnienia wynikającego z umowy z Emiratami. Stanowi, co prawda, bardzo istotny, aczkolwiek nie decydujący, dowód w ewentualnym postępowaniu podatkowym zmierzającym do ustalenia, czy spółka jest tzw. rezydentem podatkowym w Emiratach. Kluczowa w tej kwestii może się okazać precyzyjna analiza przepisów podatkowych w obu jurysdykcjach oraz ewentualna interpretacja indywidualna Ministra Finansów, która może potwierdzić sposób rozumienia klauzuli „liable to tax”.