Zgodnie z partyjną arytmetyką, Izba Reprezentantów postawiła Donalda Trumpa w stan oskarżenia. Procedura usunięcia z urzędu prezydenta, wiceprezydenta i każdego funkcjonariusza cywilnego zapisana została w Konstytucji USA od razu w wersji pierwotnej z 1787 r. i nigdy nie była poprawiana. Jest bardzo czytelna – wspomniana niższa izba Kongresu to kolegialny prokurator, uchwalający zarzuty, natomiast wyższy Senat to trybunał (obradujący w tej sprawie pod przewodem prezesa Sądu Najwyższego), w którym za orzeczeniem skazującym musi opowiedzieć się co najmniej 2/3 senatorów. Ten próg jest od 234 lat tak zaporowy, że procedura impeachmentu wobec prezydenta USA nigdy nie okazała się skuteczna, na poziomie federalnym dotykała jedynie senatorów, ministrów i sędziów. W ogóle formalnym oskarżeniem kongresmenów objęci zostali tylko trzej prezydenci: 1868 – Andrew Jackson za naruszenie ustawy o kadencji; 1998 – Bill Clinton za krzywoprzysięstwo; 2019 – Donald Trump za naruszenie władzy i pogardę dla Kongresu; 2021 – Donald Trump za wywołanie 6 stycznia antykonstytucyjnego powstania, czyli sprowokowanie republikańskich rebeliantów do wdarcia się do gmachu Kongresu, co zdarzyło się pierwszy raz w dziejach USA. Skutecznym przypadkiem usunięcia prezydenta, ale we wstępnej fazie procedury, było doprowadzenie w 1974 r. do rezygnacji Richarda Nixona, który nie wytrzymał psychicznie samej zapowiedzi oskarżenia go za krętactwa.

Wszystkie wcześniejsze przypadki i zarzuty bledną wobec najnowszego, federalnego, wręcz narodowego przestępstwa Donalda Trumpa. Dlatego wynik głosowania Izby Reprezentantów 232:197, przy 4 kongresmenach niegłosujących, wypada ocenić jako… niski. Za oskarżeniem opuszczającego Biały Dom sprawcy dramatu głosowało 222 demokratów, dołożyło się tylko 10 republikanów, którzy potrafili obiektywnie ocenić wydarzenia z 6 stycznia. Można obstawiać podobne rozłożenie się głosów w Senacie, w którym nominalnie panuje idealna równowaga partyjna 50:50. Wyższa izba i tak nie przeprowadzi procedury przed 20 stycznia, osądzi Donalda Trumpa jako już byłego. Zatem niezależnie od niemożności zebrania przez demokratów co najmniej 67 głosów orzekanie o usunięciu z urzędu osoby, która i tak go nie sprawuje, to abstrakcja kalendarzowa. Ale Senat w drugim głosowaniu, większością już tylko bezwzględną, czyli nawet 51:49 – warunkiem jest znalezienie się choćby jednego sprawiedliwego w szeregach republikańskich – może orzec pozbawienie Donalda Trumpa zdolności do przyjęcia i pełnienia w służbie Stanów Zjednoczonych Ameryki jakiejkolwiek funkcji honorowej lub odpłatnej. Wykluczyłoby to jego ponowne kandydowanie na prezydenta w 2024 r. i w ogóle przywództwo obozu republikańskiego. Taki jest bardzo praktyczny, a nie wyłącznie symboliczny sens uruchomienia procedury zapisanej w tytule.