Przed rozpoczynającym się w czwartek 20 lutego szczytem RE zgodność eurokracji oraz 27 stolic panuje tylko w jednej kwestii. Wszyscy zdają sobie sprawę, że procedura jest bardzo spóźniona. W sprawie poprzedniej siedmiolatki 2014-20 RE osiągnęła kompromis mniej więcej o tej porze, 7-8 lutego 2013 r., tyle że był to już drugi szczyt, poprawkowy. Zakończony patem konfrontacyjny odbył się trzy miesiące wcześniej. Obecnie jednak Charles Michel, świeży stażem przewodniczący RE (od 1 grudnia 2019 r.), ma ambicję doprowadzić wieloletnie ramy finansowe do kompromisu od razu za pierwszym podejściem. Dlatego zalecił prezydentom/premierom zabranie zapasu świeżych koszul/sukni i zarezerwowanie czasu nawet do soboty 22 lutego, ba, domyślnie może do niedzieli… Niestety dla jego optymizmu w powodzenie planu wierzy jedynie urzędowo Komisja Europejska (KE), natomiast żaden z 27 uczestników szczytu z głosem stanowiącym. Charles Michel zapewne zasięgnął koleżeńskiej porady, jak łagodzić konfrontację płatników netto z beneficjentami, u Hermana Van Rompuya. Przy okazji taka refleksja — Donald Tusk na czele RE miał jednak fart, jego kadencja zmieściła się między szczytami zatwierdzającymi dwie siedmiolatki…

Po przejęciu inicjatywy budżetowej nowy przewodniczący RE przeprowadził konsultacje z wszystkimi rządami. Efektem trudnych rozmów stała się propozycja wieloletnich ram 2021-27 na poziomie 1,074 proc. zsumowanego dochodu narodowego brutto 27 państw unijnych. Zakłada ona wydanie 1,095 bln EUR w zobowiązaniach i 1,084 bln EUR w płatnościach. Wyjściowy projekt z 2018 r., autorstwa KE pod wodzą Jean-Claude’a Junckera, obejmował kwotę 1,279 bln EUR, czyli równowartość 1,11 proc. Płatnicy netto, na czele których stoją Austria, Holandia, Szwecja i Dania (tzw. oszczędna czwórka), wspomagane przez Niemcy i Finlandię, absolutnie nie godzą się nawet na propozycję skorygowaną w dół i trzymają się wskaźnika 1,0. Z drugiej strony już odezwał się krytycznie David Sassoli, przewodniczący PE, który przypomniał oczekiwania wyjątkowo zgodnych w tej kwestii europosłów — 1,3 proc. zsumowanego dochodu narodowego — oraz traktatowa konieczność zaakceptowania wieloletnich ram finansowych przez PE. Po deklaracji grup politycznych odrzucenie zbyt niskich naprawdę zapowiada się całkiem realnie. Reasumując — przed czwartkowym szczytem Charlesowi Michelowi nikt z unijnej klasy politycznej nie zazdrości…