W zeszłym tygodniu podczas swojego półrocznego wystąpienia przed komisjami Senatu i Izby Reprezentantów Jerome Powell, szef Fed, wystraszył inwestorów swoim „jastrzębim” stanowiskiem. Zaczęto zakładać zwyżkę stóp nawet do 6% i większy krok podwyżek (50 pb). Pojawił się jednak problem SVB (Silicon Valley Bank), czyli banku, który obsługiwał 45% amerykańskich start-up’ów. Potem doszedł kolejny bank, czyli Signature Bank. W końcu nabrzmiał problem Credit Suisse. To zmieniło sytuację.

Jestem jeszcze daleko od Polski, a jeśli spojrzy się na wydarzenia polityczne zeszłego tygodnia w naszym kraju to mogę powiedzieć: i całe szczęście. I tyle na ten temat. Oczywiście jednak śledzę wydarzenia rynkowe i około rynkowe. Myślę, że to jest właściwy czas na ponowną ocenę sytuacji panujących na rynkach globalnych oraz w Polsce.

Styczeń zakończył się na giełdach w bardzo „byczych” nastrojach, chociaż w Warszawie od drugiej dekady stycznia zapanowała korekta indeksów w postaci powoli obniżającej się flagi. Początek lutego był dość niezwykły, bo w pierwszym tygodniu odbyły się posiedzenie FOMC, ECB i BoE, zakończył się sezon raportów kwartalnych spółek amerykańskich, a tydzień zakończył niezwykły raport z amerykańskiego rynku pracy.

Styczeń, inaczej niż grudzień, jest na razie na globalnych rynkach akcji korzystny dla inwestorów. Inflacja prawie wszędzie spadała szybciej niż tego oczekiwano (w USA 6,5%, a Polsce 16,6%). Rozpoczął się sezon raportów kwartalnych spółek w USA, co często pomagało obozowi „byków”. Taki też był początek tego sezonu, kiedy to raporty opublikowało pięć banków amerykańskich. Wyniki były lepsze od oczekiwań, ale prognozy raczej słabe. Akcje tych banków rozpoczęły sesję od spadków, ale kończyły sporymi zwyżkami, co pokazywało, jakie mogą być reakcje rynku.

Obiecywałem w mediach społecznościowych, że napiszę kilka zdań o awanturze związanej z cenami paliw. I rzeczywiście w drugiej części tekstu zajmę się tą sprawą. Na początek jednak muszę nieco powiedzieć o tym, co może się wydarzyć na rynkach finansowych w 2023 roku.

W ostatnim swoim wpisie zastanawiałem się, a właściwie zadawałem pytanie o to jak zakończymy rok. Miał o tym przesądzić kolejny tydzień (12-16. grudnia). I rzeczywiście 13. grudnia w USA opublikowane zostały kolejne dane o inflacji CPI. Były zaskakująco dobre, bo wyniosła „tylko” 7,1% (miesiąc wcześniej 7,7%).

Przede wszystkim wspomnę o finansach Polski, bo wszędzie znajduję tylko słowa o katastrofie. Przy okazji - ja od wielu tygodni mówię, że przeczernianie sytuacji teraz buduje BARDZO niską bazę, z której przed wyborami będzie się bardzo łatwo PiS odbić... Obawiam się jednak, że niewielu polityków i komentatorów to rozumie. Wolą kilka punktów w sondażach teraz i nie myślą o tym, co będzie się działo za rok.

Czy ktoś poza USA pamięta o tym tytułowym święcie? Pewnie mało kto pamięta, ale wszyscy pamiętają o Czarnym Piątku (Black Friday), czyli dniu po tym czwartkowym święcie. Dlaczego ten akurat dzień jest taki ważny? Dawniej, ale nie tak znowu bardzo dawno temu, ten dzień był zwyczajowym startem sezonu świątecznych zakupów z potężnymi zniżkami cen i jednocześnie dniem, w którym bilanse sieci detalicznej sprzedaży przechodziły z koloru czerwonego (strata) w czarny (zysk).

Znak zapytania w tytule nie jest postawiony bez powodu. Owszem, inflacja w USA wyniosła 7,7% (oczekiwano spadku z 8,2 do 8%), a na przykład w Czechach z 18% zrobiło się 15,1%, ale jeden wynik nie czyni trendu. Poza tym w tym ostatnim przypadku zadziałały tarcze antyinflacyjne (ale prognozy uwzględniające te tarcze mówiły o spadku jedynie do 17,9%).

Już po urlopie, co u mnie od strony zawodowej niewiele znaczy, bo dla mnie praca i rozrywka to jedno. Na początku powiem, że bardzo się ostatnio pomyliłem. W poprzednim wpisie napisałem: „Wątpię, żeby Liz Truss przetrwała na stanowisku premiera do końca 2023 roku.”. Okazało się, że przetrwała 44 dni i dzisiaj (20.10) zrezygnowała.

Jestem co prawda na urlopie, ale jak zawsze powtarzam analityk to nie zawód - to charakter ;-) Dla mnie zajmowanie się rynkami to czysta przyjemność. Dlatego też śpieszę w drugim giełdowym dniu października z kilkoma uwagami. Wrzesień zasłużył na swoją zła sławę – co prawda nie był najgorszym w tym roku miesiącem dla akcji (gorszy był kwiecień), ale jednak indeksy mocno spadły. I był to trzeci, kolejny kwartał spadków na Wall Street.

W końcu pierwszej dekady września wydawało się, że nie bardzo widać, przynajmniej do posiedzenia FOMC 21.września, żeby coś miało rynki wystraszyć. Błąd. Wystarczyło, żeby inflacja CPI w USA spadła mniej niż tego oczekiwano (z 8,5 na 8,3%, a nie do 8,1% r/r), a co gorsze zdecydowanie mocniej niż tego oczekiwano wzrosła inflacja bazowa (z 5,9% na 6,3% r/r). Rynkowe nastroje zmieniły się drastycznie.

Poniżej kilka moich uwag odnośnie tego, co działo się na rynkach miedzy 7 i 9. września. Do tego czasu nad rynkami unosił się duch Jerome Powella, szefa Fed, a właściwie jego wypowiedzi podczas sympozjum Fed w Jackson Hole. Przypominam, że wtedy ( i o tym był poprzedni wpis do bloga) Powell zmroził rynki zapowiadając walkę z inflacją nawet kosztem osłabienia gospodarki.

A dokładnie: lasciate ogni speranza, voi ch’entrate, czyli „porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie” (napis nad bramą piekielną — Dante Alighieri „Boska Komedia”). Dla nas najważniejsze są pierwsze trzy słowa ze znakiem zapytania. Skąd taki tytuł? Oczywiście po potężnej przecenie na Wall Street po wystąpieniu Jerome Powella, szefa Fed.

Drugi miesiąc wakacji, sierpień, w którym teoretycznie nic istotnego na rynkach nie powinno się wydarzać. Dlatego też i ten tekst będzie niedługi. Po sezonie raportów kwartalnych amerykańskich spółek i znakomitym lipcu dla inwestorów na Wall Street (nie na GPW) wielu komentatorów wyrażało wątpliwości, czy sierpień też będzie dla byków dobry. Jak Państwo pamiętacie ja zakładałem, że miesiące letnie (bez września ;-) będą dla obozu byków dobre. Początek sierpnia był słaby, ale w dniu, kiedy piszę ten tekst sytuacja była już dużo lepsza.